Dlaczego?!

Dlaczego?
Boję się tego słowa
wdziera się w moje serce
jak nieproszony gość
wykrada spokój i burzy porządek
złodziej myśli dobrych
wichrzyciel dotychczasowych nadziei
wlewa truciznę w dzban mojego serca
i podsuwa złe myśli

dlaczego tak?
dlaczego inaczej?
dlaczego źle?

ciągłe dlaczego
powracają z siłą intruza
która szarpie moją wiarę
wystawiając ją na nową próbę

nie spytam - dlaczego?
by nie zniszczyć resztek nadziei.
Basia Wójcik
Czasem los zsyła na nas jakieś trudne doświadczenie.  Najlepiej wówczas to postarać się nie poddać i wykorzystać tą sytuację jak najlepiej. Jak jednak znaleźć dobrą stronę, gdy wali się świat? Gdy człowiek zostaje zdany tylko na siebie i swoje towarzystwo. 
Najchętniej zawołałabym "dlaczego mnie to spotkało? To niesprawiedliwe".
Myśl, że w podobnej sytuacji jest wiele osób, że wszystko jest po coś, też nie pomaga. 
Wiadomo jednak, że czasu się nie cofnie. Muszę nauczyć się czekać. Zrozumieć, że nie tylko mój świat wywrócił się do góry nogami. Trzeba umieć spojrzeć do przodu i spokojnie poczekać, aż życie znowu bezpiecznymi torami potoczy się do przodu.
Można oczywiście robić plany, co zrobię, gdy to nareszcie się skończy.  Ale z drugiej strony przypominam sobie tak często powtarzane przez moją mamę słowa "Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o twoich planach na przyszłość". Może więc nie planować. Co zatem robić?
Wszyscy mówią, że trzeba uśmiechać się, żartować... Ale jak to robić, gdy dookoła słyszę "Naprawdę musisz chodzić do pracy? Nie możesz pracować zdalnie? Naprawdę? Współczuję. Nie mogę wyobrazić sobie teraz wyjścia z domu".  Tak, wszyscy krewni, znajomi siedzą w domu i nie muszą wychodzić z domu (o przepraszam... Marysiu podziwiam Cię i przytulam zdalnie, ale ciepło i serdecznie)
Z mojego kalendarza zniknęły też wszystkie zaplanowane ważne sprawy: okulistka, dentystka, fryzjerka.... Nie musiałam ich odwoływać. Same wyskoczyły z terminarza. Teraz wszystko przez telefon. Ale jak to zrobić w przypadku właśnie tych wyżej wymienionych?
Kalendarz na najbliższe tygodnie pusty. Wszystko przeniesione na później, ale czy na pewno?  Czy jest mi lżej? Chyba nie. Wolałabym mieć zapełnione te dni. Chociaż z drugiej strony przecież wówczas narzekam, że nie nadążam. Jak zatem jest lepiej? Jakaś taka dziwna jestem. Trudno mnie zadowolić. I tak źle i tak niedobrze. Najważniejsze, to starać się nie poddawać i starać się nadążyć za rzeczywistością. Bo przecież życie toczy się dalej...
A życie toczy się dalej.
Nie czeka na płaczące serca,
Nie ogląda się za siebie.
Po prostu gna gdzie zapragnie.
Ucieka tak szybko
Nie stając na chwilę.
Nie myśli o zbłąkanych,
Nie daje wskazówek.

Życie odbiera znaki.
Zostawia bez pomocy.
Biegnie lekko
I nigdy się nie męczy.
Próbuję zwolnić,
Złapać oddech,
Lecz ono pcha mnie dalej.

Nie zważa na smutek,
Na ból i cierpienie.
Po prostu ciągnie mnie za sobą
Pozostawiając niezmywalne ślady.
Ślady krwi i łez...
Może kiedyś się zmęczy...
Wtedy to będzie koniec!
znalezione w Internecie
Może zająć się pisaniem, aby uspokoić myśli? Od dawna Jola (szkoda, że masz problem z dodawaniem komentarzy) namawia mnie na napisanie książki. Przecież pisanie jest dla mnie taką terapią. Zapomnieniem i oderwaniem od rzeczywistości. Ale żeby od razu książka? Czy te moje zielone, szumiące stronki nie wystarczą? 
Książki jednak uwielbiam. Przecież wychowałam się w czasach, gdy czytanie było częścią życia, przyjemnością i wyzwaniem.  Tak wyzwaniem. Może jest to niewyobrażalne dla dzisiejszego czytelnika, ale  kiedyś książki kupowało się spod lady, gdy były doskonałym towarem wymiennym. Zdobycie kolejnego tomu było naprawdę dużym sukcesem i powodem do dumy. 
Ale wracając do pisania. Oczywiście nade wszystko kocham zwykłe tradycyjne książki. Teraz jednak chyba lepiej i wygodniej jest pisać w sieci. No chyba, że znalazłaby się jakaś dobra dusza i całą tą książką się zajęła? 
Ale czy nakład się  rozejdzie?  Bo kto mnie czyta? Niewiele osób. Cieszę się, jak jest kilkanaście komentarzy. Są strony dużo bardziej popularne. Szkoda więc chyba czasu, papieru, drzew.... Najlepsze książki już przecież napisano. I nimi teraz powinniśmy się bez obawy zarażać. 
Książka
Książko, przyjaciółko wierna, miła
Tyś mnie wprowadziła w piękny świat bajkowy.
Wtedy poznałam Kopciuszka i Śnieżkę,
I krasnoludków wesołe rozmowy.
Dziewczynkę z zapałkami pana Andersena,
co marzła samotna w mroźny dzień zimowy
A gdy urosłam - przez morza i lądy
Tyś mnie prowadziła po szerokim świecie,
Przeżywałaś ze mną rozliczne przygody.
Pomnażałaś wiedzę, kraju urodę dałaś mi poznać
I miłość przyrody budziłaś we mnie.
Uczyłaś szanować wszystko co żyje.
A w ciemne wieczory, gdy cisza dokoła,
Na gwiazd miliony patrzyłam w zachwycie
Zadając pytanie - czy i tam są ludzie?
Czy jakieś inne istoty rozumne,
Prowadzą podobne do naszego życie.
Na wiele pytań dałaś mi odpowiedź,
I tyle podróży z tobą odbywałam.
Z tobą zwierzęta, ptaki i rośliny
I dalekie kraje poznawałam.
Choć już siwizna włosy przyprószyła.
Zawsze jesteś ze mną przyjaciółko miła.
Janina Gałczyńska