Jesienna nostalgia

Listopadowe myśli

W płomieniu świecy

dopalają się rozmowy niedokończone

na które z szelestem

spada jesienny liść

pożółkły jak kartki listów

zawierających wieczną miłość

listopadowy wiatr odwraca wspomnienia

by przydać im tylko ciepłe barwy

pośród alejek zasypanych jesienią

spotykam dawne słowa

spojrzenia oczekujących oczu

i mądrość, której nie zagłuszą

kolejne zimy

biała brzoza o złotych warkoczach

podsłuchuje moje rozmowy

ze światem odbitym w blasku świecy

stary dąb puka żołędziami

do serc żyjących

bo zmarli rozumieją mowę wiatru

jesienny cmentarz

widziany przez okna naszego życia

rozbłyska światełkiem nadziei

zobacz

znów spadł kolejny liść

na którym zapisano najpiękniejszy wiersz

który cicho poszybuje

do nieba...

Basia Wójcik

Dzień mija za dniem całkiem niepostrzeżenie. Z dnia na dzień słońca jest coraz mniej. Dni stają się coraz krótsze. Także i ja spowolniałam. Do tego pomału dopadła mnie listopadowa nostalgia.

Ostatnio zatem jesienne smuteczki snują się po moich stronkach.

Listopad, zwłaszcza jego pierwsza połowa, to dla mnie szczególny czas. Jest on pełen nostalgii, melancholii, wspomnień…

Niestety ten nastrój ma na mnie duży wpływ, zwłaszcza, że to czas smutnych rocznic.

Te dni... Chłodne, ale nie zimne, lekko przymglone, z delikatnymi promykami słońca.

Ze smuteczkami wspomnień i mgiełką melancholii rozsnutą wśród rozświetlonych już kolorowymi zniczami cmentarzy… Te dni niedługo zaraz po Wszystkich Świętych i Zaduszkach, to kolejna pora na zadumę o ulotności chwil i przemijaniu. To taki czas, gdy myśli biegną znowu do tych, których nie ma już wśród nas.

Mijają kolejne smutne rocznice przypominające o tych których znałam zbyt krótko.

W tych dniach, o wiele bardziej niż kiedy indziej, uświadamiam sobie, jak ulotne są chwile, które spędzamy z najbliższymi, jak kruche jest życie.

Przecież jeszcze "wczoraj" byliśmy razem. Już tyle lat minęło, gdy odeszli w te listopadowe dni. Powoli zaciera się w mojej pamięci ich obraz, ale z drugiej strony częściej napływają wspomnienia wydarzenia z czasów mojego dzieciństwa. Jak każdego roku wspomnienia powracają jak bumerang. Uderzają w moją codzienność i ciągną mnie w przeszłość. A ja jak zawsze bez oporu poddaję się i daję się prowadzić wstecz. Wtedy częściej żyło się chwilą, każdym zapachem, widokiem czy dźwiękiem. Teraz bowiem pędzimy i jesteśmy nieuważni na świat dookoła.

Przychodzimy odchodzimy

leciuteńko na paluszkach

szczotkujemy wycieramy

buty nasze twarze nasze

żeby śladów nie zostawić

żeby śladu nie zostało

Miasta nasze domy nasze

na uwięzi się kołyszą

tuż nad ziemią ledwo ledwo

jak wiatr mały to nie widać

A jak wielki wiatr się zdarzy

wielka bieda – puszczą cumy

zatrzepoczą się zatańczą

miasta nasze domy nasze

I polecą w stratosferę

Przygarbionych w pustym polu

bez oparcia bez osłony

bez niteczki choćby co by

przytwierdzała nas do ziemi

wiatr nas porwie i poniesie

za kołnierze podniesione

porozrzuca – gdzieś w przestrzeni

Nam to na nic – my przeczekamy

aż się skończy aż ucichnie

to wstaniemy otrzepiemy

rączki nasze klapy nasze

(żeby śladu nie zostało)

Od początku zbudujemy

miasta nasze domy nasze

sprzęty nasze lampy nasze

żeby wiatr miał czym kołysać...

znalezione w Internecie

Listopadowa nostalgia przysiadła obok mnie cichutko. 

Znowu  siedzę sobie w kąciku mojego świata i nachodzą mnie wspomnienia. Robi mi się smutno, tęskno za tym co odeszło na zawsze. 

Coś mi się wydaje, że o wiele łatwiej jest mi być pocieszycielką dla innych, a najtrudniej jest pomóc samej sobie.

Nawet, gdy jestem wśród bliskich nie pokazuję, nie przyznaję się do moich obaw, słabości. Przeważnie jestem postrzegana jako silna, pogodna, czasem mającą swoje humory i myśląca realistycznie osoba.

Pocieszycielką jestem mam nadzieję czasami dobrą, tylko nie zawsze ja sama stosują się do swoich własnych rad.

Ale  dam radę…. Życie przecież musi toczyć się dalej. Dzisiejsze smuteczki, to tylko takie moje chwile słabości, które miną jak tylko znowu ktoś lub coś uśmiechnie się do mnie. A już na pewno, gdy miną te listopadowe dni i do drzwi zapuka grudzień, mój grudzień.  

A co tam.... Niech wspomnienia krążą mi dziś po głowie. Przecież lubię tą moją nostalgię.

Nostalgia

pchnięta nutką nostalgii

cicho przemyka cmentarną aleją

chociaż wkoło tłum

nie widzi nikogo

zatopiona w myślach

pędzi przeszłości śladem

tańczące płomienie

malują obrazy

mateńka z uśmiechem na ustach

wyciąga dłonie

roztkliwia serce

łzą oko szkli

i twarz ojca

i babci

i dziadka

zaciska krtań

i boleść

i żal

tyle niewypowiedzianych zdań

tyle tęsknot

tyle ukrytych pragnień

cienie przeszłości przemykają przed oczami

ożywiają wspomnienia

w sercu bal

nagły powiew wiatru

zdmuchuje płomyki świec

za dymną zasłoną

znikają kochane twarze

pryskają jak bańka mydlana

pozostaje żałość

i tęsknota nieutulona

cicha modlitw
a

łagodzi ból

zapach zniczy

myśli jednoczy

opina klamrą przemijania

iskra wspomnień nie gaśnie

nadaje życiu sens

przemijanie

w życie wpisane

ci co odeszli wracają wspomnieniem

serca krzepią

otulają promieniem wiary

znalezione w Internecie