Jest taki jeden dzień.....

Samotna róża na półce czeka

przywołuje me wspomnienia - z bardzo daleka,

z tamtych dni co przepłynęły jak rzeka...

a czas nie zwleka, ciągle ucieka...

Co było, to było, co może być - jest

A będzie to co będzie

Lecz zawsze to miło, że nie brak nam miejsc

Do których wracamy pamięcią...

Szanujmy wspomnienia, smakujmy ich treść

Nauczmy się je cenić

znalezione w Internecie

Styczeń… miesiąc, w którym wspomnienia zamknięte w szufladzie starają się choć na chwilę zobaczyć światło dzienne i choć na chwilę otulić niczym szalem małą Dziewczynkę. Nie chcą cały czas tam leżeć i obrastać kurzem, który stopniowo je zagłusza i zaciera ich obraz. Wspomnienia nie chcą być wyrzucone z pamięci. I jak do tej pory skutecznie im się to udawało.

Dzięki nim mała Dziewczynka jest jak muszla znaleziona nad brzegiem morza, która nieprzerwanie szumi myślami o czasach, które bezpowrotnie minęły. Dzięki nim jej serce nadal tam jest.

Zatem od kilku dni wspomnienia ciekawie wyglądają z szuflady i ciepło uśmiechają się do małej Dziewczynki.

Dobrze wiedzą, że tęskni ona za domem Dziadków. Za szumem drzew rosnących na działce, za zapachem kwiatów, za różowymi różami pnącymi się nad wejściem do ogrodu i widokiem z kuchennego okna.

Dlatego, jak tylko pojawiła się w jej mieszkanku róża, postanowiły działać.

Nieraz jak mała Dziewczynka jest sama w domu, to wydaje się jej  że ktoś ją woła. Gdy odwraca wzrok widzi, że w fotelu z nieodłączną robótką w ręku siedzi jej Babcia i ciepło się do niej uśmiecha, patrząc swoim jasnym spojrzeniem. W drzwiach natomiast stoi Dziadek z koszem pełnym czereśni i śliwek, rozsiewając dookoła zapach wody kolońskiej.

Dziś nie ma już Dziadków małej Dziewczynki. Oboje w styczniu świętowaliby swoje kolejne imieniny i urodziny. Oboje mieliby już ponad 100 lat.

Święty Józefie z obrazka

wiszącego nad łóżkiem babci

wyblakły od spojrzeń proszących

broniący wytrwale rodziny

co modlitewnym kręgiem

otaczała Twój stary obrazek

przywróć zawierzenie tamtych lat

gdy Boża radość

wpadała przez uchylone okno

wraz ze śpiewem skowronka.

Święty Józefie

spoglądający z troską dobrego ojca

na gromadkę niesfornych dzieci

pokaż jak kochać dar życia

by nie zmarnować

żadnego dnia z Bożej hojności.

Basia Wójcik i jej obraz

W tym wierszu zmieniłabym tylko imię. Babcia często modliła się do patrona Dziadka.

Styczeń to był zdecydowanie ich miesiąc, a od kiedy pojawiła się na świecie mała Dziewczynka (ich pierwsza wnuczka)  mogli świętować jeszcze Dzień Babci i Dziadka (chociaż tak oficjalnie Dziadek miał ustanowione swoje święto dużo później). Dlaczego tak wcześnie odeszli? Dlaczego nie poczekali, aż mała Dziewczynka dorośnie i przestanie na życie patrzeć jedynie przez pryzmat zabawy. Mała Dziewczynka żałuje, że nie była na tyle mądra, aby wysłuchać ich cudownych opowieści. Teraz jej tego bardzo brakuje. Przecież Nikt poza Dziadkami nie potrafił wyczarować coś z niczego. A Babcia była już w tym mistrzynią. Doskonale wiedziała, co wystarczyło opowiedzieć, abyśmy z bratem na chwilę przestali szaleć.

A przecież wystarczyło, aby mała Dziewczynka poprosiła Dziadków i natychmiast by się snuła opowieść o tych dawnych czasach.

Ileż by teraz dała, aby zjeść ciasta swojej Babci, wysłuchać opowieści Dziadka i pośmiać się z historyjek o wujkach. Dlaczego nie można cofnąć się w czasie, aby przeżyć to jeszcze raz?

Oczywiście mała Dziewczynka wie, że tamte czasy już nie wrócą. Przecież nic dwa razy w się nie zdarza. Jednak wie jedno, że najważniejsze co pozostało po tamtych dniach to wspomnienia, które pamiętać będzie przez całe swoje życie i na pewno opowie o tym wyjątkowym dniu moim bratankom.

Niestety nasz obecny styl życia różni się od sposobu, w który żyli nasi Dziadkowie. Często młodzi ignorują to, co oni mówią. Często uważają, że ich doświadczenie i rady nie zawsze pasują do współczesnej rzeczywistości. Jednak opowieści Dziadków, jeżeli dobrze się w nie wsłuchać, często dają wspaniałą lekcję życia i historii. Kto zna tak naprawdę historię swojej rodziny sprzed np. 80 lat? 

Należy pamiętać i doceniać to, że Dziadkowie są też po to, aby snuć opowieści. Historie, dzięki którym lepiej nie tylko ich poznajemy. Dowiadujemy się więcej o naszych rodzicach i ich rodzeństwie. Odkrywamy historię i zwyczaje naszej małej ojczyzny. Opowieści te możemy przekazać dalej, aby dawne czasy, ludzie, miejsca nie zostały zapomniane.

Ludzka tęsknota

Wystarczy jeden ruch jednej ręki,

by cały stary świat legł w gruzach. 

Ale czy stare gruzy

nie przytłoczą nowego świata?

Wystarczy jedno skinienie głowy

by móc zdejmować gwiazdy

i zanurzać niebo

w oceanie pragnień.

Ale czy wtedy głos skowronka 

pozostanie taki sam jak dziś?

A jeśli stary świat musi istnieć nadal,

jeśli gwiazdy zechcą pozostać

na firmamencie nieba ?

Mimo tego

nie wygaszaj nigdy

ludzkiej tęsknoty

za tym co niedosięgłe ręką,

a co żyje w środku nas.

Basia Wójcik i jej obraz

Mała Dziewczynka teraz mogłaby w nieskończoność słuchać historii z dawnych lat. Przecież Dziadkowie tak wspaniale opowiadali.

Mała Dziewczynka chciałaby jednak wierzyć, że żyjemy w równoległych światach, że ten czas gdzieś tam jest i nigdy nie mija. Może tam jest ciągle małą Dziewczynką, która miała marzenia i cieszyła się każdą chwilą.