Uzależniona od rodziców

Nie płacz w liście

Nie pisz, że los Ciebie kopnął

Nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia

Kiedy Bóg drzwi zamyka to otwiera okno

Odetchnij

Popatrz

Spadają z obłoków

Małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia

A od zwykłych rzeczy naucz się spokoju

I zapomnij, że jesteś,

gdy mówisz, że kochasz.

ks. Jan Twardowski

Ostatnio coraz więcej młodych ludzi w dalszym ciągu mieszka z rodzicami i pozostaje na ich utrzymaniu.

Dlaczego tak jest? Czy to wynik przyzwyczajenia się do wygody i poczucia bezpieczeństwa?

Czy boimy się dorosłego życia i życia na własną rękę. Przecież to nie jest takie proste wziąć odpowiedzialność za własne decyzje?

Zwłaszcza Włosi są znani z tak zwanych bamboccioni, czyli dorosłych dzieci, które długo mieszkają z rodzicami. Półwysep Apeniński jest sławny przywiązania włoskich kawalerów do "mammy", co nie zawsze jest zrozumiałe dla przyszłych partnerek, zwłaszcza jeśli pochodzą one z innego kraju.

Młodsze pokolenie jest przyzwyczajone do dobrobytu i nie chce z niego rezygnować na rzecz samodzielności. Obawiają się pokonywania trudów życia, zobowiązań finansowych, rachunków, podjęcia pracy... U rodziców jest im dobrze. Żyją zatem wciąż w świecie marzeń, łatwiej wydać im pieniądze na przyjemności, niż odkładać na własne mieszkanie.

Jednak istnieją też inne przyczyny tej sytuacji. Warunki ekonomiczne, jakie oferowane są młodemu człowiekowi są trudne. To problemy ze znalezieniem stałej i w miarę dobrze płatnej pracy, drogi rynek nieruchomości, wysokie koszty związane kredytami mieszkaniowymi… Powodem mogą być też problemy zdrowotne, które łatwiej znosić w otoczeniu najbliższych. 

I ja z różnych przyczyn ostatnio od kilku tygodni mieszkam z rodzicami. Niestety nie było to spowodowane tym, że nagle do nich zatęskniłam (przecież zawsze odczuwałam tęsknotę za Domem rodzinnym, chociaż wolę mieszkać sama). Niestety tak teraz poukładało mi się w życiu, że wygodniej było wrócić na jakiś czas do Domu.

Zawsze ceniłam sobie samodzielność i niezależność. Jednak z drugiej strony w pewnych sytuacjach potrzebna jest czyjaś pomocna dłoń. I ta dłoń jest mi przede wszystkim potrzebna. Chociaż i ja w pewien sposób pomagam rodzicom. 

Studnia

Pochylam się nad jej zimną taflą

zaglądam w głąb niepokoju

wrzucam kamyk próby

choć budzi we mnie lęk

trzymam się kurczowo cembrowiny

by wirujący wokół świat

nie zawrócił mi w głowie

tylko stare skrzypienie przynosi ulgę.

Basia Wójcik

To prawda, że czuję się już zmęczona problemami, które przyfrunęły pod koniec ubiegłego roku. Zagnieździły się i nie chcą w żaden sposób odlecieć dalej. Widocznie dobrze im tutaj.

Może czasami "przesypiam" drobne radości, które pojawiają się w moim życiu. Jednak jak się uda, to te uchwytne staram się głęboko zachować w sercu. Przecież za parę lat odwracając się wstecz będę mogła powiedzieć, że ten dzisiejszy czas wcale nie był taki zły.

Teraz ubolewam, że w moim życiu są te złe chwile, które co prawda uczą mnie czegoś nowego, wzmacniają, ale z drugiej strony odbijają się na mojej psychice, zdrowiu. To przecież przez nie inaczej patrzę na świat, inaczej podchodzę do życia. To one są rzeźbiarzem, który teraz kształtuje mój nastrój, charakter.

Dzięki takim chwilom umiem cieszyć się każdym radosnym momentem, potrafię bardziej współczuć innym, staram się być pomocna, częściej zamyślam się, zamykam się w swoim świecie.

Jednak z drugiej strony, kiedy jest mi wyjątkowo źle, potrzebuję innych, ich ciepłego słowa, radosnego uśmiechu, a czasem po prostu sprawienie, że mogę poczuć się im potrzebna.

Może dlatego kiedyś zaczęłam pisać, żeby wyrzucić z siebie wszystko co złe, aby tak po prostu sobie ulżyć i przeczytać parę ważnych słów innych ludzi skierowanych do mnie. Wówczas wiem, że świat nie zapomina o mnie. 

Niekiedy…..

Rodzina

Niepokoje, smutki, radości,

radości, smutki, niepokoje,

smutki, radości, niepokoje

czasami na wspak

inaczej niż myślałam

odwrotnie i nie tak

po to

by moje serce

mogło być

niezmiernym oceanem.

Basia Wójcik

Zdarzają się też czasem dni, gdy szczęście oświetla każdą szarą chwilę dnia. Migocze ono wszędzie:

- w oknie sypialni wychodzącej na wschód

- prześwituje przez liście powiewające na wietrze

- pozłaca kurz, który bezskutecznie czeka na moje ręce

- układa fantazyjne wzory na kapie mojego łóżka

- o zachodzie słońca zostawia ślad na kuchennych płytkach

- zawsze odpowiada uśmiechem na moje radosne spojrzenie

Są takie dni, kiedy wdycham to szczęście jak powietrze. Wdech, wydech.... To takie proste (?).