Z Nowym Rokiem nowym krokiem?

Bajka o starym i nowym roku

O jednej porze, raz do roku

w zimowej nocy ciemnym mroku,

gdzieś, gdzie nie sięga ludzki wzrok,

schodzi się z rokiem rok.

Jeden jest wielki z siwą brodą,

drugi jest mały z buzią młodą,

czyli, by rzec innymi słowy:

jeden jest stary, a drugi młody.

Gwiazdy jak świeczki lśnią na niebie,

a oni stają obok siebie,

coś sobie mówią, patrząc w oczy,

ale nikt nie wie, o czym.

Potem w ciemności słychać kroki…

To się rozchodzą oba roki.

W całkiem przeciwnie idą strony,

Stary, znużony i zmęczony,

Nowy, o jasnych, złotych lokach,

wesoło mknie w podskokach.

Po chwili cichnie odgłos kroków

w zimowej nocy ciemnym mroku,

gwiazda za gwiazdą w górze gaśnie

i robi się na świecie jaśniej,

i znika czarnej nocy cień,

i wstaje nowy, jasny dzień,

i budzisz się, przecierasz wzrok

i witasz – Nowy Rok.

Ludwik Jerzy Kern

To już za nami. Mamy kolejny Nowy Rok w naszym życiu, który kilkanaście godzin temu przekroczył progi naszych drzwi. Nowy Rok zapukał również do mojego mieszkania. Nie przekroczył jednak tradycyjnie progu drzwi. Tym razem wszedł przez okno, które tuż po północy mu otworzyłam.

Starałam się przyjąć tego młodzieńca z uśmiechem i optymizmem, ale zabrakło mi siły.

Nie udało mi się dokładnie i definitywnie zamknąć drzwi za Starym Rokiem (zawsze zastanawiam się, dlaczego piszemy o nim z małej litery).

Jednak wyjątkowo ta zmiana daty w kalendarzu nie dociera do mnie. Prawie nie zauważyłam, że minęły święta, wolne dni od pracy, Sylwester… . Nie pomyślałam o żadnym postanowieniu noworocznym, marzeniu…. No poza jednym.

To pewnie dlatego, że mój zegarek pokazuje inną godzinę niż wszystkie pozostałe zegary. Nie jest zsynchronizowany z otoczeniem. Zdecydowanie zwolnił, a może podobnie jak ja nie ma siły nadążyć za innymi. To prawda, zegarek można ponownie nastawić na dobrą godzinę, ale czasu nie można zatrzymać.

Od dawna dni, tygodnie, a teraz już miesiące upływają bez mojego udziału.

Dni

życie moje wstawione w cień

więdnie bez światła dziennego.

Codziennie opada z niego

pożółkły, zwiędły dzień...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Po co nadchodzi więc następny taki sam rok? Za dwanaście miesięcy znowu odejdzie, aby przyszedł następny.

Trudno mi nawet pisać. Zaczynam, ale nie mogę skończyć, nie mogę bowiem uporządkować myśli, aby potem przelać je na ekran.  Mam wrażenie, że oplata mnie jakaś pajęczyna, z której nie mogę się wyrwać. Chociaż bardzo się staram, nie mam siły na więcej. Nie mogę znacząco ruszyć się z miejsca. Tkwię więc prawie w tym samym miejscu. To nie jest miejsce w którym powinnam się zatrzymać. Wiem że powinnam coś zmienić. Staram się jak mogę, ale to przynosi tylko niewielki skutek. W naszym życiu są sprawy, na które nie mamy żadnego wpływu, są zupełnie od nas niezależne. Są i takie, które jednak trzeba wziąć we własne ręce, zacisnąć zęby i mocno się starać. Chociaż na efekty trzeba czekać bardzo długo. Jednak gdybyśmy poddali się losowi, to tylko cofnęlibyśmy się do tyłu. Ja zatem zaciskam zęby i robię to, co jest w moich możliwościach.  

Ale w naszym życiu często pojawiają się takie, które można byłoby zmienić, ale z jakiś powodów nie da się tak prosto. I ja właśnie w takiej sytuacji jestem. Ze swojej strony robię co mogę, aby było lepiej. Jednak w mojej walce potrzebuję pomocy, sama jestem raczej bezradna. Niestety jestem skazana na pomoc z zewnątrz, która obecnie jest dla mnie niedostępna. Muszę czekać na swoją kolej, jak każdy... 

Bezradność, bezsilność, strach....

Bezradność, gdy zdałam sobie sprawę, że nic nie mogę poradzić

Nie zależy ode mnie to co się dzieje

Choć bardzo się staram, nie uda mi się świata zbawić

I tak ktoś płacze, a inny się śmieje...

Bezsilność, kiedy czuję się w świecie taka mała

Wtedy cała rzeczywistość mnie przerasta

Rozłożę skrzydła, ale nie polecę sama

Widzę tylko szare mury mego miasta...

Strach przed złem, które może się stać

Niepewność o jutro przepełnia moją duszę

Zapadam się, utonę, zaczynam się bać...

W burzy myśli czuję, że wytrzymać muszę...

Gniew, złość na los, niesprawiedliwy

Jednym daje wszystko innym nic nie pozostawi

Optymizm, przebłysk nadziei jest tu niemożliwy

Zostanie na zawsze ten mur między nami...

Płacz, ponieważ już się poddałam

Nie ujrzałam blasku, piękna, szansy, może nie chciałam

Usiadłam, straciłam wiarę, wstałam

Zwyczajnie, jak każdy, szczerze, zapłakałam...

Znalezione w Internecie

Jestem praktycznie bezradna wobec sytuacji panującej dookoła. Nasza rzeczywistość mi w tym nie pomaga, a powinna. Teraz w kraju jest co innego na pierwszym miejscu. Obecna sytuacja przypomina kłótnię rozwodzących się rodziców, którzy już dawno o dziecku zapomnieli. Walczą tylko o to, aby jak najwięcej dla siebie wygrać i nie są zainteresowani pójściem na ustępstwa. Liczy się tylko to, które z nich postawi na swoim. Dziecko jest nieważne. Chociaż paradoksalnie obie strony twierdzą, że dobro dziecka jest najważniejsze. I ja właśnie takim pozostawionym samemu sobie dzieckiem jestem, które teraz potrzebuje szczególnej uwagi. Nie wnikam w to, po czyjej stronie jest racja, czy też wina. Chciałabym być nadal najważniejsza i otoczona opieką. Niestety nie wiem zupełnie jaka przyszłość za parę dni, tygodni mnie czeka. I tego się obawiam. Co jest za zakrętem? Czy na pewno prosta droga prowadząca do bezpiecznej przystani? 

Nie wołaj rozpaczliwie o miłość

nie kłóć się z losem każdego dnia

nie myśl że na końcu ulicy

nikt nie czeka

ciemne chmury przegania wiatr

a czas rozmywa smutki

życie kołem wkrada się

w szczeliny samotności

mija zakręty

by w końcu radosnym echem

wpaść na początek ulicy

rozsyp płatki opadającej róży

wróć do bezpiecznej przystani dzieciństwa

Basia Wójcik

Ale co tam, to moje problemy. Jest Nowy Rok i jak każdy staram się go jednak przyjąć z nadzieją, uśmiechem i optymizmem.

Wierzę, że w tym roku znowu wyruszę w drogę, że moje życie potoczy się normalną, pracowitą ścieżką codzienności.

Mam więc nadzieję, że Nowy Rok będzie lepszy od minionego (zwłaszcza od jego końcówki) i los uśmiechnie się ponownie do mnie.

Przecież opadające żółte płatki róży nie zawsze szybko muszą zwiędnąć.

Chociaż czasem jestem czarownicą, to może uda mi się też wyczarować parę kolorowych dni? Niech moja codzienność będzie zawsze pomalowana radośniej niż wczoraj.