Nie tylko wiosenne wzruszenia

Skończyły się zimowe miesiące. Mamy kwiecień. Jakiś czas zapukała do moich drzwi zapukała królewna Wiosna w żółto-zielonej sukience utkanej z nadziei. Tylko po co? Wszak nadzieja zgasła. Nie sądziłam, że początek kwietnia mi ją tak szybko odbierze. Jeszcze nie mogę uwierzyć, w to wszystko. 

Jednak w życiu jest właśnie tak jak w tym miesiącu. Cóż  kwiecień plecień. Czasem najmłodsza córka króla Słońce chowa się w pałacu ojca i pozwala ponownie spojrzeć na świat swojej najstarszej siostrze. Wówczas robi się zimno, smutno, deszczowo... Tak jak dzisiaj  Nie zawsze jest pięknie, miło, kolorowo, wiosennie. Jak czytałam dla wielu kwietniowe święta również wiążą się ze smutnymi wspomnieniami i mimo to wiosenna nadzieja nadal gości w ich sercu.  

Przyszła wiosna

Przyszła wiosna na podwórko,

Zagląda do sieni:

-Dalej, grabie i łopaty,

Do roboty w ziemi!

Jak się mamy, pani miotło,

Czeka cię robota,

Nie chcę ja mieć na podwórku

Odrobiny błota!

Przyszła wiosna do ogródka,

Patrzy pod opłotki;

-Ruszajcie no z ziemi prędzej,

Mlecze i stokrotki.

Będą teraz ciepłe noce,

Jak i ciepłe dzionki,

Okrywajcie się kwiatami,

Grusze i jabłonki!

Chodzi wiosna po podwórku

I porządki czyni.

Będzie pięknie, bo z tej wiosny

Dobra gospodyni.

Hanna Ożogowska

Z dnia nadzień na szczęście te pobyty Pani Wiosny u ojca są coraz krótsze i rzadsze, a przechadzki po polach, łąkach, parkach, ogrodach dłuższe. Tam, gdzie pada jasny wzrok Pani Wiosny natura budzi się do życia.

Na drzewach rozwijają się pąki, kwiaty wychylają ciekawie główki, ptaki radośnie śpiewają, słońce coraz cieplej grzeje. Codziennie budzi się coś nowego do życia. Natura rozkwita całym swym bogactwem. Dostrzegamy to wszystko i mimo wszystko umiemy się cieszyć tymi chwilami. Wszyscy lubimy Wiosnę i każdego roku o tej porze czekamy na nią niecierpliwie. A im lat nam przybywa, tym bardziej do niej tęsknimy, chociaż coraz częściej odbiera nam nadzieję. 

Mimo wszystko chcemy dać się porwać jej delikatnym powiewom.

Zawsze rozczula mnie Wiosna, w tym roku szczególnie silnie.

Wiosna zazwyczaj przywraca światu zapachy i barwy, wita orzeźwiającymi porankami. Cieplej robi się na duszy, gdy przychodzi taka świeża, pełna nadziei, optymizmu i niewinności.

Jednak Wiosna to także czas pracy w ogrodzie i na balkonie. Każdy ogród, balkon, podobnie jak wszystko dookoła, po okresie zimowego spoczynku potrzebuje odświeżenia i uporządkowania. I te prace lubię najbardziej. Przyroda jednak nie uznaje spóźnień i wszystko musi być zrobione w swoim czasie, aby później prawie do zimy cieszyć nas swoim widokiem. W tym roku, po zeszłorocznym remoncie, tworzę mój balkonowy ogród od zera. Jeszcze dzisiaj na wspomnienie mojego wieloletniego kwietnego skrawka ziemi łezka kręci się w oku, a złość delikatnie kłuje. Tyle lat pracy zostało zniweczone. Najbardziej żal mi wieloletnich pelargonii - kilkadziesiąt razy prawnuczek, tych co hodowała moja prababcia, wieloletniej lawendy, no i mojej ukochanej rudbekii, która podobnie jak niezapominajki i nieodłączne panienki, przez lata sama zadomowiła się w każdej skrzynce, doniczce.   

Wierzę jednak, że niedługo pierwsze kwiaty uśmiechną się do mnie i złagodzą ten ból. Sama nadzieja to za mało. Muszę włożyć znowu wiele wysiłku i cierpliwości, aby to osiągnąć.  To pozwala zająć na chwilę myśli...

Nie mogę jednak zapomnieć o odpoczynku, aby może choć na chwilę spróbować mimo wszystko zachwycić się światem dookoła.

Przypomina mi się obraz Williama McTaggarta "Wiosna". Zapamiętałam ten obraz, bo bardzo lubię impresjonistów, a William McTaggart wyraźnie pozostawał pod ich wpływem. Obraz jest pełen spokoju, optymizmu, dziecięcej beztroski. Przypomina pogodną pocztówkę z wakacji mojego dzieciństwa. Patrząc na ten obraz można na chwilę zapomnieć o biegnącej do przodu codzienność, która nie zważa na to, co nas spotyka, zatrzymać się i odpocząć. Ale czy na pewno? Obraz przedstawia dwie dziewczynki, zapewne lubiące spędzać razem czas. Jednak i ten obraz powoduje, że łza kreci się w oku na wspomnienie właśnie dwóch dziewczyn sprzed... lat.   

Wiosna w ogródku

Grabie i łopaty zimą spały w szopie

Wiadomo , że wtedy grządek nikt nie kopie.

Nagle przyszła wiosna na dwór je wygnała,

Kiedy pracowały, ona planowała.

Tu i tam zieleń dam. Szaro-bure zniknie.

Ani się obejrzysz jak wszystko rozkwitnie.

W zielonym ogrodzie będą rosły drzewa,

Kwiaty będą kwitnąć, ptaki będą śpiewać.

Słońce grzać zaczęło z coraz większą mocą.

Grabie i łopaty męczą się i pocą.

Taczki i konewki także się zwijają

Wszyscy pani wiośnie dzielnie pomagają.

Tu i tam zieleń dam. Szaro-bure zniknie.

Ani się obejrzysz jak wszystko rozkwitnie.

W zielonym ogrodzie będą rosły drzewa,

Kwiaty będą kwitnąć, ptaki będą śpiewać.

znalezione w Internecie

Nie tylko porusza mnie niosąca nadzieję budząca się do życia natura. Wzruszam się przy czytaniu książek, oglądaniu filmów... Także niektórzy bohaterowie historii pisanych przez życie wywołują u mnie podobne emocje.

Pamiętam, że wiele lat temu bardzo przeżywałam zakończenia filmów "Tacy byliśmy", "Skrzypek na dachu", "Doktor Żywago", "Love Story", „Skazani na Shawshank"..... Mogłabym tak jeszcze wymieniać i wymieniać. 

Dziś tylko o moim pierwszym i jednym z ostatnich wzruszeniu.

Doskonale pamiętam jednak pierwszy film, który mnie poruszył do łez. Długo nie mogłam otrząsnąć się po obejrzeniu tej historii. Jest to film z 1974 roku "Zapamiętaj imię swoje", który opowiada o losach Zinaidy Worobiowej i jej syna. W 1943 roku Zinaida Worobiowa i jej kilkuletni syn Gieńka trafiają do obozu w koncentracyjnego, gdzie zostają rozdzieleni. Wcześniej jednak matka poucza syna, aby zapamiętał swoje imię. Mimo, że są rozdzieleni Zinaida jak tylko może pomaga synowi, podrzucając mu gorące ziemniaki.

Po wyzwoleniu słaby i chory Gieńka trafia do polskiego domu dziecka. Tam jedna z nauczycielek, Halina Truszczyńska, postanawia go adoptować. Dla małego Eugeniusza Truszczyńskiego nastają szczęśliwe dni. Przybrana matka wychowuje go jak własnego syna. Chłopiec kończy szkołę, potem trafia do marynarki handlowej.

Przez ten czas Zinaida Worobiowa szuka syna. Po latach starań matka i syn odnajdują się. On jest oficerem polskiej marynarki handlowej, ona mieszka w Mińsku. Od tej pory Eugeniusz będzie miał dwie matki, dwa domy. Bo kogo miałby wybrać?

Scenariusz filmu powstał na podstawie autentycznych wydarzeń. Niezwykła historia inżyniera Eugeniusza Gruszczyńskiego i jego rosyjskiej matki została tylko nieznacznie zmieniona.

Gdy tak dzisiaj myślę o filmie "Zapamiętaj imię swoje", to sądzę, że mimo upływu lat niektóre sceny również i dziś mogą mnie wzruszać do łez.

Łzy

Podaj mi płaszcz - - - deszcz pada...

koniec z pogodą, niestety...

To nie deszcz? Nie, to łzy spadły

z jakiejś dalekiej planety...

Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

A co mnie naprawdę poruszyło ostatnio? Chociaż było to już jakiś czas temu. 

To „Droga do przebaczenia”, która opowiada historię, która mogła się wydarzyć wszędzie.

W pewien wieczór rodzina Learnerów wraca ze szkolnego koncertu, na którym grał nastoletni Josh.

Po drodze zatrzymują się na stacji benzynowej. Ta jedna, przypadkowa decyzja zmieni ich życie na zawsze...

Przejeżdżający obok samochód potrąca śmiertelnie stojącego przy drodze, zamyślonego nastolatka.

Sprawca ucieka. Pogrążony w rozpaczy ojciec postanawia za wszelką cenę odnaleźć zabójcę syna. Mocne, silne uderzenie na samym początku opowieści do końca trzymało mnie w swoich ramionach. Przed oczami miałam bowiem mojego nastoletniego bratanka.

Śmierć dziecka to zawsze tragedia dla najbliższych. A szczególnie, gdy ginie ono nagle, bez żadnego ostrzeżenia i bez pożegnania. Jeszcze wczoraj byliśmy dumni z jego osiągnięć, umiejętności.... A już następnego dnia nie możemy się pogodzić z jego odejściem.

Ze śmiercią syna nie może się pogodzić Ethan. Gdy w końcu spotyka sprawcę wypadku podejmuje decyzję, która w pierwszej chwili mnie zaskakuje. Jednak potem zaczynam go rozumieć.

To tylko dwie historie, które mnie poruszyły, pierwsza i ostatnia. A między nimi było ich tak wiele.

Nie wiem jednak, czy teraz, po latach nadal po policzkach płynęłaby mi łza. Tyle już przecież w moim życiu przeżyłam, widziałam.... Jednak chyba tak do końca się nie uodporniłam na nasz często brutalny świat. A chyba najbardziej poruszają mnie łzy dziecka.

A nadal wzruszają mnie zapachy, smaki, widoki.... Zwłaszcza teraz, gdy serce krwawi, a dusza płacze po utraconej nadziei. 

Łzy ukrywane

Znam smak łez

lepiej niż myślisz

i nie powiem ci

jaką mają barwę rankiem

a jaką wieczorem

ukrywane przed światem

rzeźbią głębokie bruzdy w sercu

których nie wygładzi nigdy

żaden promyk słońca

są takie łzy

przez które widać ocean bólu

i tylko one są moje

ukryję je między rzęsami

dziwnych pragnień

by nikt nie odgadł ich smaku

bo niewiele jest rzeczy tak własnych

jak łzy

ukryte między rzęsami marzeń

których treści nie możesz

odgadnąć.

Basia Wójcik