Nadal....

Moja ścieżka

Moja ścieżka ciągle wiedzie pod górę

przedziera się przez zarośla i ciernie

zawraca i zakręca

zarasta i znika

w gąszczu obojętności

i codziennych ciężarów.

Próbuję iść, biegnąć

choć sił nie starcza,

więc wołam Panie:

wyjdź ze światłem,

podaj mocną rękę,

odgarnij głazy- olbrzymy

uratuj

gdy ginę kolejny raz…

Mija dzień za dniem, tydzień za tygodniem… Nic szczególnego się nie dzieje - zwykła szara codzienność. Czy aby na pewno zwykła? Nic mnie nie cieszy specjalnie, nie interesuje, nie potrafię wywiązać się z obietnic, które sama sobie złożyłam… Robię tylko to co muszę. Nawet nie patrzę w lustro, bo tam tylko… A przecież powinien być uśmiech.

Nie mam siły na nic. Jestem zmęczona… Siedzę więc tylko w kuchni w miękkim dresie i patrzę przez okno na świat w poszukiwaniu jasnych promieni słońca. Może one dodadzą mi więcej energii. Niestety chociaż za oknem  słonecznie i kolorowo, to moje zmęczenie tylko w niewielkim stopniu zmniejsza się. Najchętniej zatem zawinęłabym się w ciepłą kołderkę i przespała tą całą szarość w moim życiu.

Wiem, nikt nie lubi, kiedy ktoś wiecznie narzeka i jest złym nastroju. Ja też nie przepadam za takimi osobami. Zazwyczaj taka nie jestem i staram się cieszyć życiem, korzystać z każdej dobrej chwili, która jest mi ofiarowywana.

Taniec życia

Świat zawirował wokół myśli moich

zastygam w ciszy

na granicy nocy i dnia

ostrze smutku tnie moją radość

ciepło radości roztapia ostrze bólu

przenikają się we mnie

przeciwstawne światy

świat mojej duszy

rozprasza mroki nocy

które ulatują bezwolnie

przed woalem poranka uczuć.

Jednak w naszym życiu są góry i doliny, ukwiecone łąki i cierniste zagajniki….Nie  wiem, czy w tej chwili jestem w zamglonej dolinie czy też w mrocznym lesie. Wiem jednak, że jestem gdzieś, gdzie nie widzę drogi, którą mogłabym podążać ku słońcu.  Z daleka słyszę pogodne głosy, czasem dotrze do mnie czyjś śmiech, ale jak się rozejrzę to wiem, że jestem sama. A przecież lubię, kiedy ktoś uśmiecha się do mnie zupełnie bezinteresownie. Na przykład pani w sklepie wydając resztę, staruszek, któremu ustąpiłam miejsce w autobusie lub dziewczyna stojąca ze mną w długiej kolejce do okienka…. To przecież nic nie kosztuje ale  jak poprawia nastrój.

Co robię teraz? Nadal często odpoczywam, chociaż takie przerwy są już rzadsze. Słucham audycji w radio, nawet oglądam telewizję, czasem złapię parę chwil na książkę. Zakupy, gotowanie to robię z konieczności, zazwyczaj gdy w lodówce już nic nie ma. Do sprzątania zmuszam się dopiero wtedy, gdy zaczynam się już o coś potykać. O podlaniu kwiatków przypominam sobie w ostatniej chwili. Brak mi siły na wszystko. Nic mi się nie chce.

A przecież tyle mam spraw rozpoczętych, tyle jeszcze pozostało do zrobienia... Może jutro, może kiedyś… uda się mi wszystko podokańczać? Jednak chyba się łudzę i sama oszukuję powtarzając słowa Scartet O'Hara - Pomyślę o tym jutro.

A zresztą lubię sobie trochę pomarudzić – wówczas troszkę jest mi lżej.

Cóż zmęczenie to budzący dzisiaj respekt i zrozumienie parasol.

Krawędź

Na krawędzi dnia i nocy

odpływają moje sny

w bezbrzeżną tęsknotę

drążą mój umysł

który gwałtownie poszukuje

drobnych odprysków spełnienia

wiem, że nie dosięgnę gwiazd wymarzonych

wiem, że nie pofrunę z wiatrem

ciało uwięzione w niemocy

niweczy zbyt śmiałe plany

wiem tak wiele

a jednak śnię…

Chciałabym tylko przytulić się do mojej poduszki, przykryć ciepłą kołdrą i zasnąć tak, aby obudzić się pełna sił i energii. Nie wiem jednak, czy sen mi pomoże. Przecież codziennie zasypiam o stałej porze, śpię moim zdaniem wystarczającą ilość godzin, a jednak mój organizm domaga się jeszcze. Najgorsze jest jednak to, że moje zmęczenie nie daje mi odpocząć, zasnąć, chociaż zdawałoby się, że jak tylko się położę, to natychmiast odpłynę do krainy Orfeusza.

Ktoś może powie, że sama sobie wymyślam problemy... Tak, tak, zmęczenie to dobra, wygodna wymówka współczesnego świata. Ktoś może zapytać dlaczego i ja wszystko składam na jego barkach i chowam się w miękkich fałdach jego futerka?

Staram się dać o siebie, dłużej spać, urozmaicać to, co jem…. Na szczęście powoli sił mi przybywa.

W  lesie

Moje serce płacze

musi płakać bezgłośnie

by nie drażnić świata

łzy są przecież niemodne

więc  zbieram je ukradkiem

i rozrzucam w leśnej gęstwinie

może zakwitną konwalią.

Basia Wójcik i jej obrazy

Nie chcę dalej smucić.  Przecież mamy piękny, letni miesiąc. Do tego nadal jestem w moim Domu. Nigdzie się nie spieszę, nie pędzę. Sierpniowe poranki w moim Ogrodzie należą do moich ulubionych. Są chłodne, rześkie, mają swój specyficzny, niepowtarzalny zapach. Cała przyroda jest rozleniwiona po pracowitym, żniwnym okresie. Uwielbiam wówczas wstać wcześnie rano, ubrać się cieplutko  i w spokoju delektować się każdym wschodem słońca i towarzyszącym mu koncertem symfonicznym natury. O sierpniowym poranku staram się zapominać o problemach otaczającego mnie świata.  Wszak za chwilę będzie już normalnie. Znowu uśmiechnę się radośniej. W to wierzę. Przecież celem naszego życia jest to, aby być szczęśliwym.

Marudzenie i brak chęci do zmian na lepsze, to prawdziwe marnotrawstwo naszego życia.

Szczęście jednak raczej nie przychodzi samo. Ono pochodzi z naszych działań. Same modlitwy nie pomogą. Chociaż nieraz myślę, że niektórzy mają „farta” i czasem dostają szczęście w prezencie. Każdy jednak może spróbować po nie sięgnąć.  I ja zamierzam z tej możliwości skorzystać.

Wierzę, że już niedługo spod tego parasola w lustrze uśmiechnie się do mnie ktoś optymistycznie patrzący na świat.