Jesienna, złoto-kasztanowa para

Bądź jesiennym wiatrem

Bądź

jak wiatr jesienny

który złote liście

przenosi łagodnie w krainę marzeń

cicho

by nie złamać

gałęzi ludzkich uczuć

jesienny wiatr

jak ty

nie wpada z hukiem przez

otwarte okna – serca

jesienny wiatr

potrafi wsłuchać się cichutko

bądź

jesiennym wiatrem

bo tylko on

potrafi dostrzec

złoto klonów

Jak ten czas szybko biegnie. Już druga połowa panowania Pana Października. 

A przecież jeszcze "wczoraj" przez świat wędrowała Pani Lato. W tym roku jednak, moim zdaniem, obdarzyła nas przede wszystkim skrajnościami. Albo z nieba lał się niemiłosierny żar, albo wiadra wody... Płowowłosa córka króla Słońce nie miała dla nas litości, odrobiny umiarkowania... 

A ja jak wiadomo jestem bardziej wiosenno-jesienna. 

Wiem, nie wszyscy lubią ten jesienny czas, w którym natura zwalnia, a my razem z nią. Stajemy się wówczas mniej aktywni niż w wakacje. W raz z ich końcem wszystko powoli się zmienia. Przyroda, nasz rytm dnia... Coraz mniej czasu spędzamy na świeżym powietrzu, nie ruszamy się tak często.... Siedzimy w domu, więcej śpimy, zmieniamy dietę na bardziej monotonną... W naszej kuchni ubywa świeżych warzyw i owoców.  

Zapominamy, że królewna Jesień ze wszystkich córek króla Słońce jest chyba dla nas najbardziej szczodra. Naszą kuchnię obdarowuje rumianymi jabłkami, słodkimi gruszki, soczystymi śliwkami, kwaśnymi jeżynami, chrupiącymi orzechami, uśmiechniętymi dyniami, pieczonymi ziemniakami, pachnącymi pomidorami, różnokolorową papryką i winogronami, żurawiną, grzybami, włoszczyzną....

O czymś zapomniałam? Pewnie tak...

Także Pan Październik zawsze potrafi oszołomić nas swoją urodą. Także teraz. Zielenie, żółcie, brązy, rudości.... To sprawia, że październikowa Pani Jesień to niezwykle barwna pora roku. 

Drzewa przybrały już barwę starego złota, wesołego pomarańczu, ciepłej czerwieni...

Pani Jesień pracowicie tka delikatne pajęczyny i rozwiesza je między gałęziami. Tak.... Świat widziany przez taką siateczkę poprzetykaną błyszczącymi kroplami, wydaje się zawsze taki zaczarowany.

Tak królewna Jesień i Pan Październik potrafią nas zachwycić. Przynoszą nam w darze ostatnie babie lato, zapach lasu, grzybów i ognisk... Zapachy dzieciństwa. To czas zadumy, refleksji, melancholii...

Ta jesienna, złoto-kasztanowa para jest dla nas dobra, wyrozumiała... Szumiąc cicho i przyjaźnie opowiada nam dawne historie. Warto się więc na chwilę zatrzymać, wsłuchać się w ich głosy, doświadczyć uważności, celebrować to, co dzieje się dookoła...A tam można podziwiać rudo-złote drzewa, kolorowe wrzosy, czerwoną jarzębinę, wielobarwne astry, dumne chryzantemy... Można usłyszeć szelest liści pod stopami, poczuć na twarzy babie lato.

Ten zgrany duet potrafi otoczyć nas ciepłym kocem utkanym z nostalgii, refleksji, ale i ciepłych kolorowych barw.  Oboje wędrując razem pod rękę snują się nie tylko po naszych codziennych ścieżkach. Zapraszają nas do parków, lasów, w góry.... Tam przede wszystkim zachwycają barwami, jak z obrazów... Ale co tam, tam są piękniejsze niż na niejednym płótnie. 

Pani Jesień i jej towarzyszący Październik są dla mnie dojrzałą parą, która wiele już przeżyła, zna wartość życia, i zazwyczaj z uśmiechem zbiera jego plony. Oboje mają ubrania w ciepłych złoto-czerwonych kolorach, uśmiechają się do świata....

Niestety i oni mają swoje gorsze dni, gdy pokazują zupełnie inne oblicze. Dni stają się coraz krótsze, szare, mgliste, zimne... Królewna Jesień czuje, że ciepły, kolorowy Pan Październik chce ją opuścić, aby ustąpić miejsca Panu Listopadowi. Wówczas staje się coraz bardziej smutna, kapryśna, może zła... Potrafi zatem rozpaczać przez kilka dni zawodząc głośno między gałęziami drzew. Na ziemię spadają nieprzerwanie jej łzy... Niestety często poddajemy się jej nastrojom  jej nastrojom. Świat zaczyna i zaczyna być smutny, szary, senny...

PAŹDZIERNIK

Niestrudzenie przesuwa paciorki różańca

zbudowanego ze zwyczajnych dni

odnajduje o poranku radosne tajemnice

zawieszone w kropelkach rosy i pajęczych niciach

bolesnością zdarzeń przyzywa chwile smutku

pod niebem ciężkim od codziennego lęku

rozkłada z umiarem tajemnice bolesne

by nikomu nie zabrakło i tych właśnie

w blasku jesiennego słońca odsłania

tajemnice chwalebne pełne darów

przenikających nieustannie nasze życie

które błyszczą w strojnych gałęziach drzew

utrudzony ciągłym wędrowaniem

wśród naszych krętych labiryntów

rozświetla drogę w tajemnicach światła

w blasku księżyca i gwiazd pod stopami Królowej.

Może dlatego teraz przed nadejściem Pana Listopada warto powędrować z tą kolorową, ciepłą Panią Jesienią i towarzyszącym jej Panem Październikiem? Znajdziemy na to czas? 

Nie ukrywam, że i ja przez ten ostatni tydzień naprawdę nie miałam chwili czasu, aby zachwycić się tą jesienno-październikową parą. Stale coś... 

Cały świat pędzi nie wiadomo dokąd. Byle tylko szybciej, dalej, wyżej... A ja staram się nadążyć. Czasem jest to dla mnie za szybko. Zwyczajnie nie daję rady. Niestety trzeba dotrzymać światu kroku. Trzeba? Na pewno? No nie wiem.... Dla mnie odpowiedź nie jest prosta. Bo jak zwolnię, świat nie poczeka... Dlatego wystarczy mi chwila, aby odpocząć, zachwycić się światem dookoła. A potem znowu do przodu dalej przed siebie, za wszystkimi.. 

Ale najpierw jak co roku powtórzę za  Anią z Zielonego Wzgórza „Jakże się cieszę, że żyję na świecie, w którym istnieje październik! Jakież to byłoby okropne, gdyby natychmiast po wrześniu następował listopad!"

WIECZÓR

Październikowe słońce zawieszone w ciszy

tuż za lasem

dwa kroki stąd

kołysze moje myśli barwą złota

zasypiają liście klonu zmęczonego czuwaniem

ciemnieją pierzaste obłoki

gęstnieje mrok otulający nagie skiby ziemi

w ciszy zamierania

prosta modlitwa odpędza natrętną trwogę

wiersze Basia Wójcik