Znowu gościsz w moim Domu

Otwieram szufladę wspomnień

kolorowe cukierki czekają spokojnie

na swój piękny czas

szeleszczą orzechy w koszulkach ze staniolu

rosną moje skarby w oczach

a oczy wilgotnieją od wspomnień

mróz maluje obrazy na oknach starego domu

i mama taka młoda wciąż klei pierogi

i tato znów wnosi pachnącą choinkę

i brat się na Pasterkę wybiera

mroźne powietrze osiadające wilgocią

na drewnianych ścianach

budzi mnie z zamyślenia

kim byłabym dziś bez tych wspomnień?

Mijają urodziny Małej Dziewczynki. Oficjalnie przyszła kalendarzowa Pani Zima, a tuż za nią nadchodzi Boże Narodzenie. Jak każdemu z nas, także i Małej Dziewczynce trudno sobie wyobrazić ten czas w Domu bez wysokiej, prawie aż pod sufit, choinki. Co roku w połowie grudnia taka nieodmiennie się tam pojawiała. Niestety od kilku lat, z roku na rok, jest ona coraz niższa. Ale taka już kolej rzeczy, Dzieci duże.... Dzieci? Od tego roku formalnie sami dorośli w rodzinie.

Ale drzewko musi być, nawet takie symbolicznie. Małe też potrafi być piękne.

Jednak Mała Dziewczynka z rozrzewnieniem wspomina, te drzewka z czasów dawno, słusznie minionych.  Jednak czy tak naprawdę czy słusznie zapomnianych?  Ale STOP. Nie o tym dzisiejsza opowieść.

Czas adwentu, oczekiwania na święta to najlepszy czas na snucie innych opowieści. Takich świątecznych, pełnych wspomnień, wzruszeń...

A taką może być ta o choince.

Odkąd Mała Dziewczynka pamięta, to choinka i wszystko co z nią związane zawsze należało i nadal należy do "męskich obowiązków".

Dziadek, tato, brat, bratankowie.... To oni zajmowali się jej kupnem, ustawieniem, dekorowaniem....

Tato, a potem już sam brat kupował na placu drzewko, które jeszcze prze kilka dni stało na balkonie.  Potem pieczołowicie dopasowywali jego pień do stojaka. A potem już tylko ubieranie choinki.

Dawniej brat Małej Dziewczynki pieczołowicie kleił łańcuchy, potem przez pewien czas robili to jego synowie. Wieszali też  cukierki, które dawniej Mała Dziewczynka z bratem, każde w tajemnicy zjadało zanim jeszcze nadeszła wigilia.

Na gałązkach choinki umieszczano jeszcze prawdziwe małe świeczki, ale tylko dla ozdoby, Już ich jednak nie zapalano. Blask roztaczały nowoczesne kolorowe lampki.  Obowiązkowo musiały być jednak zimne ognie.

Czasami w Domu malowano także piękne szyszki, którymi obdarowywały rosnące kiedyś za płotem świerki.

Z tamtych dawnych lat pozostały niektóre dawne ozdoby, nawet te należące jeszcze do Dziadków. Są one z pieczołowitością przechowywane. Mała Dziewczynka wierzy, że będą one zachwycać jeszcze kolejne pokolenia.

Zawieszam na choince moje marzenia

okruchy radości, że znów kolejne święta

kładę gipsowego Jezuska na sianku

jak co roku- od lat dotykam miłości

spoglądam oczami dziecka

na mój dawno dorosły świat

nic się nie zmieniło bo serce to samo

więc biorę opłatek

w którym odbija się Betlejemski Cud

i posyłam Wam ciche życzenia

zapisane w języku serc

dziękujących za cud życia każdego dnia

niech pozostaną w każdym

zakamarku domu i w każdym z Was

bo każdego dnia potrzeba nam siły

i wiary, i miłości, i nadziei...

Nikt nie zaprzeczy, że jednym ze znaków rozpoznawczych czasu Bożego Narodzenia jest właśnie choinka.

Bardzo szybko podbiła ona serca ludzi i stałe zdobyła miejsce w przedświątecznym domu.

Nie jest jednak do końca jasne, kiedy dokładnie przywędrowała do nas.

Ale od początku.

W wielu kulturach drzewo, zwłaszcza iglaste, jest uważane za symbol życia i odradzania się, trwania i płodności.

Już w czasach starożytnych ludzie wierzyli w szczególne znaczenie drzew. Dlatego w wielu niezwiązanych ze sobą kulturach ozdabiali domy gałązkami. Za szczególną datą uznawano przesilenie zimowe — 21/22 grudnia w najdłuższą noc w roku. W tym celu zrywano zielone gałęzie, które miały symbolizować triumf światła nad ciemnością.

Dekoracje z zielonych liści tworzyli starożytni Egipcjanie (na cześć boga Ra) — wybierając liście daktylowe, a także Rzymianie na cześć boga rolnictwa — Saturna, gustującego w liściach laurowych i bluszczu. Wśród Celtów szczególne znaczenie miały dekoracje z ostrokrzewu, który miał symbolizować życie po śmierci.

Jako drzewko bożonarodzeniowe choinka pojawiła się w XVI wieku w Alzacji.

Tradycja choinek narodziła się w Alzacji, gdzie wstawiano drzewka i ubierano je ozdobami z papieru i jabłkami, w nawiązaniu do rajskiego drzewa. Zwolennikiem tego zwyczaju był Marcin Luter, który zalecał spędzanie świąt w domowym zaciszu. Choinki więc szybko stały się popularne w protestanckich Niemczech. Początkowo były wieszane pod sufitem, czubkiem do dołu.

Do Polski zaś przywędrowało na przełomie XVIII i XIX wieku wraz z żołnierzami na terenach zaboru pruskiego. Zastępując tym samym podłaźniczkę, jemiołę oraz znacznie starszy, słowiański zwyczaj, (znany jeszcze z obchodów Święta Godowego) dekorowania snopu zboża, zwanego Diduchem. Na początku stawiano ją w domach szlacheckich i mieszczańskich.

Dawniej na wsiach przyniesienie choinki do domu miało cechy kradzieży obrzędowej. Rankiem w Wigilię gospodarz udawał się do lasu po choinkę lub gałęzie, które jako „ukradzione” miały przynieść złodziejowi szczęście.

Może i nam przyniesie szczęście kupione drzewko?

Gdy zaświeci pierwsza gwiazdka

i zapachnie choinką

weź biały opłatek

a na nim połóż czyste serce

wtedy zobaczysz uśmiechnięte twarze

w białych płatkach śniegu

zobaczysz radosne oczy

w gałązkach mrozu na szybie

potem popatrz na wszystkie gwiazdy nieba

będą blisko ciebie

jeśli w twoim sercu zagości spokój

zasłuchaj się w ciszę nocy

zapatrz w płomień świecy

może usłyszysz głos kogoś

- kto cię potrzebuje...

wiersze Basia Wójcik