Pierwsze mgnienie...

Zima

Rozbiegły się moje myśli

po bezkresach pól uśpionych

gdzie okiem sięgnąć

gdzie sercem zawędrować

cisza

słyszę własny oddech

i myśli słyszę

uciekające w przeszłość

pewną

zapamiętaną

zapisaną

zimny wiatr gładzi moje policzki

wyostrzony wzrok zatrzymuje wirujące śnieżynki

liście dawno obumarłe

szeleszczą pod puchową pierzyną

niczym moje najdawniejsze wspomnienia

las biedny jak ziemia

na której wyrosłam

chroni moje myśli przed światem

zamykam je

moje myśli przysypuję śniegiem

chronię przed ciekawością innych

tylko nieliczni

odnajdą mój ślad na śniegu

zmieszany ze śladami zwierząt

które o nic nie pytają

Powszechnie wiadomo, że najstarsza córka króla Słońca, ze wszystkich sióstr jest najbardziej poważna, stateczna, mądra. Czasem potrafi być zła i sroga.... Ale czasem potrafi się do nas uśmiechnąć, zwłaszcza, gdy w wędrówce przez świat towarzyszy jej ojciec.

I tak było kilka dni temu.

Królewna Zima otworzyła okno w pałacu swojego ojca Króla Słońce i wyjątkowo uśmiechnęła się całą sobą. Może tego nie widzimy, bo zazwyczaj na nią narzekamy, ale czasem cichutko się uśmiecha, zwłaszcza, gdy otula świat swoją kołderką, gdy pilnuje jego snu....  Potrafi przy tym także szeptać: To jeszcze za wcześnie, aby przyszło Przedwiośnie, a tym bardziej moja najmłodsza siostra Wiosenka i przyniosły ze sobą ciepło... W zeszłym roku nie dopilnowałam ich i ciepło zrobiło się już w lutym. Śpijcie jeszcze”.  I ma rację. Zeszłoroczna średnia temperatura w lutym była wyjątkowo wysoka.

Nic więc dziwnego, że wysłane przez nią chochliki kilku dni posypywały mój balkon iskrzącymi w słońcu płatkami śniegu. Siedziałam przy oknie i patrzyłam na taniec białych gwiazdeczek. Wirowały tak jak zagrał im wiatr. Raz szybko, raz wolno...  Czasem zatrzymywały się i tylko kręciły wkoło. Jakiż to uspakajający widok. Pani Zima potrafi otulić mnie ciszą. Wówczas powoli się więc wyciszam... Podobnie jak świat za oknem.

To nawet dobrze. Ostatnio jest mi to bowiem potrzebne.

Świat za oknem wyglądał czysto, spokojnie... Lubię obserwować jak krajobraz wchodzi powoli w rolę bajki. Lepsze to, niż gdy za oknem buro i ponuro. Dlatego dobrze, że królewna Zima przykryła kołderką śniegu smutne, poszarzałe ulice. Chociaż z drugiej strony lubię jak deszcz gra melodie na moim parapecie. Ale, gdy jestem na zewnątrz to z dwojga złego wolę chodzić w deszczu niż po śliskiej, zmrożonej nawierzchni.

Zima

Otula mnie ciszą

zasypuje diamentami śniegu i gwiazdek

oślepia swoją niewinnością

a na śniegu czarne ptaki

przywołują mnie

do rzeczywistości.

Ciekawe zatem czy Mała Dziewczynka lubi tak naprawdę tą najstarszą  córkę Króla Słońce? Pytanie powinno być retoryczne. Z założenia powinna ją lubić. Przecież to …. lat temu razem z nią zaczynała swój pobyt na Ziemi. To z nią w najkrótszy dzień w roku świętuje swoje urodziny.

Prawda jest jednak taka, że Mała Dziewczynka lubi Panią Zimę, ale tylko za oknem. Jednak zwłaszcza, gdy królewnie Zimie towarzyszy Dziadek Mróz (przepraszam za tą nazwę) lub na drogach jest ślisko, to z domu wychodzi, kiedy tylko musi. Wówczas jednak najchętniej wraca jak najszybciej i zaszywa się pod ciepłym kocem z kubkiem gorącej herbaty. Wygląda przez okno i zachwyca się bielą również tą wieczorną, która rozjaśnia mroki.

Tak, piękna wydaje się nam wędrującą Pani Zima za oknem. Patrząc na nią Mała Dziewczynka uspakaja się, wycisza…. Niepokój pojawia się gdy trzeba wyjść z domu i brnąć po nieodśnieżonych

chodnikach. Tak, śliskie i oblodzone drogi nie zapraszają do jakiegokolwiek marszu.

Koło Domu Małej Dziewczynki Pani Zima stworzyła wyjątkowy bajeczny wystrój. Ogród wygląda jakby był  przeniesiony z komnat pałacu króla Słońce, gdzie zazwyczaj przebywa jego najstarsza córka. Dzięki słonecznym promykom dookoła bije wówczas blask od śnieżnej pierzynki.

Drzewa, krzaki, ławka.... To wszystko ubrane w białe czapki i śnieżne płaszcze. Małej Dziewczynce brakowało tylko lodowych naszyjników z sopli, które kiedyś były bardziej powszechne. Czyżby w zimowym świecie są już nowe trendy modowe? Chyba tak i to nie tylko w modzie. Również w malarstwie. Królewna Zima nie bierze już tak często pędzla do ręki  i nie maluje już  fantazyjnych wzorów na szybach... Widok przepięknych lodowych wzorów na szybach dawniej nikomu nie był obcy. Dawniej bardzo często Dziadek Mróz ozdabiał nasze okna w kwiaty, pióropusze, liście, gwiazdki...  Może wystarczy, że bardziej rozszczelnimy okno i....

Śnieg

Miękkość zimowej bieli

łagodzi szelest kroków

miliony złotych gwiazdek

hojnie rozrzuconych na białym dywanie

migocą wesoło

i lśnią jak oczy gwiazdy szczęśliwej dziewczyny

białe obłoki

żeglują łagodnie nad uśpionymi lasami

muślinowe czapy śniegu

skradły zieleń długim igłom sosen

idź ostrożnie by nie spłoszyć

zanurzonego w zimowej bieli ptaka.

wiersze Basia Wójcik

Mała Dziewczynka dobrze pamięta także tą piękna, bajkową zimową scenerię w górach. I tylko za taką czasem tęskni. Dawno temu każde szkolne ferie spędzała w górach. Co więc staje na przeszkodzie, aby powrócić do tego co wspomina z rozrzewnieniem? Przecież czasem jest czarownicą, może trochę marną, ale przecież mogłaby przy pomocy swojej czarodziejskiej miotełki pofrunąć tam, gdzie tęskni jej serce. Jednak niestety miotełka jest już zmęczona odgarnianiem śniegu...

A tak na poważnie Mała Dziewczynka zbyt szybko marznie i obawia się wszelkich śliskich nawierzchni.

Dlatego teraz czasem siada przy swoim oknie, obok ciepłego kaloryfera i daje się ponieść wspomnieniom. Pomału pojawiają się niegdysiejsze śniegi, ośle łączki, znajome zaróżowione od mrozu buzie i na chwilę robi się ciepło...

Trochę szkoda, że teraz pojawiła się tylko na chwilkę, mgnienie...

Piękna bywa czasem królewna Zima za oknem...