Cukierek czy czekoladka?

Księżyc
Plotkowały drzewa w borze:
"Pan Księżyc jest nie w humorze."
"Pan Księżyc miał jakieś przykrości."
"Pan Księżyc jest blady ze złości."
"Pan Księżyc ma twarz taką srogą."
"Pan Księżyc dziś wstał lewą nogą."
"Pan Księżyc jest trochę nie w sosie."
"Pan Księżyc dziś muchy ma w nosie."

Jak tu Księżyc się nie zgniewa:
"Cóż, myślicie, głupie drzewa,
Że ja mam przyjemne życie?
Wy słońce tylko cenicie,
Was tylko słońce zachwyca,
Wy kpicie sobie z Księżyca,
A ja wam na to odpowiem -
Uważam, że jest rzeczą po prostu bezwstydną
Porównywać słońce ze mną,
Bo słońce świeci we dnie, gdy i tak jest widno,
A ja w nocy, gdy jest ciemno."
Jan Brzechwa
Księżyc prawie w pełni, a ja znowu jestem niespokojna. Różne myśli błąkają się po mojej głowie. Nie wiem jednak czego szukają i jak wskazać im właściwą drogę. A może wystarczyłoby zaśpiewać kołysankę? Może wówczas na chwilę przycupną w jakiejś szarej komórce i zasną? Ale przecież tam nie ma już wolnego miejsca. Wszystkie miejsca są już pozastawiane, a moich przemyśleń jest każdego dnia coraz więcej i więcej. Może z nadchodzącą niedługo (???) wiosną, a raczej przedwiośniem, powinnam zrobić tam porządek? Moja mama mówi zawsze, że jak wyrzuca się jedną niepotrzebną rzecz, to szybko w to miejsce przyjdzie nowe. Powinnam znaleźć nowe, puste miejsce, jednak co wyrzucić, o czym zupełnie zapomnieć? To nie jest takie proste. Przecież łatwo przywiązuję się do rzeczy, a co dopiero do myśli, wspomnień. Wszyscy mówią, że za dużo tego wszystkiego przechowuję. Należy przecież żyć tu i teraz i mieć dużo wolnego miejsca na nowe...
Dlaczego jednak nie potrafią zaakceptować mnie taką jaką jestem? Może dlatego trudno mi tak do końca zrozumieć innych ludzi. Może to wina tych, którzy chcieliby, abym była inna, bardziej do nich podobna? Wszyscy chcą abym była czekoladką w eleganckiej bombonierce. Czekoladki muszą przecież do siebie pasować, inaczej nie zmieściłyby się w pudełku. Każda ma swoje ściśle określone miejsce.
Najchętniej jednak stworzyłabym własną bombonierkę i powybierałabym tylko te czekoladki, które mi najbardziej smakują. Ale czy wówczas czułabym się lepiej? Pewnie nie, przecież ja w ogóle nie jadam  czekoladek. 
Lubię siebie taką jaką jestem i jest mi z tym dobrze. Trudno, że nie wszyscy to akceptują. Jednak jest to ich problem, nie mój. Chociaż czasami... Czasami trzeba stać się jedną z czekoladek. Nie lubię nakładać maski, którą noszą wszyscy i której się ode mnie oczekuje. Nie jestem już dzieckiem, wiem co robię, co i kiedy mi wolno, a co nie. Jednak, gdy słyszę taki komentarz „uśmiechnij się, bądź miła" natychmiast zaczynają rosnąć mi rogi - jak zresztą na rogatą istotę przystało
Choć papierków po cukierkach
Tu i ówdzie ślad
Marzy ci się bombonierka
Taka jak ja
Niby nic, a jednak zerkasz
Jak się dostać do pudełka
Odkryć tajemnicę słodką
Delikatnie zdjąć złotko

Choć papierków po cukierkach
Ślad i tam i tu
Marzy ci się bombonierka
Istny cud
Żeby tak nasycić się
Ale wciąż w zapasie mieć
I rozgryzać tę zagadkę
Po ostatnią czekoladkę
Nie znaczy to, że nie chcę być lepsza, że się nie staram. Wiem dobrze, co powinnam u siebie naprawić.
Przecież wystarczy otworzyć dowolną gazetę, żeby zrozumieć, że żyjemy w czasach zmiany. Mamy się zmienić na Nowy Rok, na wiosnę, schudnąć, odmłodnieć..... I to wszyscy razem, jak na komendę.
Dlaczego zmiana stała się taka ważna? Dlaczego stale mam coś zmieniać? Ale przecież co chwilę media zachęcają nas do „ulepszenia” swojego życia. Ale po co?
Czy rzeczywiście zachęca się nas do istotnych zmian wewnętrznych, czy tylko do bardzo powierzchownych korekt zachowania?
Niedawno przeczytałam, że ludzie zajmujący się marketingiem wytłumaczyli, co kryje się pod hasłem „new and improved”, które co jakiś czas pojawiało się w reklamach kolejnych produktów.
No i praktycznie nic się za tym nie kryje. Chrupki, które np do tej pory jedliśmy okrągłe, teraz są kwadratowe. Nie zmienił się ich smak, skład... Tylko kształt. Chciano tylko wywołać wrażenie, że coś się zmieniło, bo to zwiększało szanse na to, że klient kupi produkt.
Czy nie taką pozorną zmianę oferują nam różne poradniki, warsztaty czy też kursy? Czy to nie o niej piszą media, po której mamy być „nowe, lepsze, inne”?
Ta fascynacja zmianą sięga już lat 20. XX w.
Ale czy można zawsze twierdzić, że to, co nowe, jest lepsze tylko z tego powodu, że jest nowe? Chyba nie tylko moim zdaniem to  prowadzi nas czasem do skrajności, których świadkami jesteśmy coraz częściej i to nie tylko w przypadku rzeczy materialnych, ale też, co najsmutniejsze, relacji międzyludzkich.
Jeżeli te zachowania przeniesiemy na relacje społeczne, to nie będzie nam się już chcieć niczego naprawiać ani o nic dbać. Po prostu możemy starą znajomość odrzucić i poszukać nowej. Jednak, czy jeśli nie potrafiliśmy zadbać o „stare”, to o nowe tak naprawdę zadbamy?
Ale to już temat na inny wpis. Jak zwykle odeszłam od tematu.
Wracając więc do mnie, to:
Czasem chciałabym, aby moje życie było poukładane jak czekoladki w wedlowskiej bombonierce. Jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto większość słodyczy już powyjadał i zostawia puste sreberka emitujące czekoladki. No tak, to tylko złudzenie, że mam pełne pudełko......
Nie chcę się tylko zmieniać na siłę, aby być jedną z jednakowych czekoladek w eleganckiej bombonierce. Przecież, jak już pisałam, ja nie jadam czekoladek Może więc zostanę  tylko cukierkiem (oczywiście bez czekoladki) w papierowej torebce pełnej różnorodnych, wesołych smakołyków.
Czas na zmiany
To jest czas, żeby wszystko zmienić
Nie mów więc, że go nie cenisz
To jest ten dzień, w którym Ty wybierasz
Co zostawiasz, a co odmieniasz
Wybór nie jest łatwy wcale
Człowiek się nie poddaje
Zamyśla o swoich błędach
Wyciąga wnioski, się nie pałęta
Myśli, rozmyśla, notuje
Wszystko dokładnie szacuje
Czas na zmiany Kochany
Więc się nie wahaj ani.
Znalezione w Internecie