Zimowe myśli przy oknie

Widok z okna
Wciąż za oknem
szary świat
blade ulice
ciągły zmierzch
pęd autobusów
ludzi zgiełk
mgliste poranki
zimny deszcz
drobinki śniegu

wiatru szum
piach na ulicach
jezdniach też
ciągle ponury
szary dzień
każdy niezmiennie
taki jest
to wciąż ta zima
snuje się
zamieć
wichura
na przemian dmie
byle do wiosny
każdy dzień
liczysz codziennie
cieszysz się
bo wkrótce ujrzysz
dłuższy dzień
słońce zaświeci
zima odleci
ptaki odżyją
usłyszysz szczebiot
już będziesz wiedział
że właśnie przyszła
wspaniała pora
wiosna nadeszła
nareszcie jest
znalezione w Internecie

Lubię zajmować to moje miejsce przy oknie. Nie, nie zaglądam ludziom do domów, są za daleko. Chociaż jak czasem wędruję wieczorami i patrzę na mijane domy, to zastanawiam się co kryje się w tych ciepłych, jaśniejących w ciemności prostokącikach. Ludzie tam mieszkający zapewne myślą o o swoich problemach, niepokojach, nadziejach, radościach... Nie interesuje ich co dzieje się po drugiej stronie szyby. Dla mnie też ich losy są nieodgadnioną zagadką i zapewne nigdy nie odsłonię rąbka tej tajemnicy.
Zatem lubię siedzieć o świcie lub wieczorem przy moim oknie i patrzeć na budzący się lub zasypiający świat. Ale przede wszystkim na przejeżdżające w dole pociągi. O tej porze tylko je czasem słychać.
Ta panująca dookoła cisza często mnie uspakaja.
Dobrze mi samej w tej ciszy. Chociaż nie wszyscy to rozumieją...
Milczenie, zamknięcie się w swoich czterech ścianach nie musi oznaczać zapomnienia. Najczęściej spowodowane jest zanurzeniem się we własnych myślach, problemach, marzeniach. To zanurzenie się we własnej samotności nie jest smutne. Czasem może być całkiem sympatyczne, odprężające...
Jednak ostatnio było inaczej.
Niepotrzebnie uchyliłam okno i wraz z szumem miasta wśliznęła się do mnie niepostrzeżenie chandra samotności. Niespodziewanie otuliła mnie swym szalem utkanym z nieuzasadnionego niepokoju i uczucia przemijania, zapomnienia.
Jakże mało znaczącym jestem punkcikiem, połyskującym wśród tej nocy...
Poczułam się wyjątkowo zapomniana. Najchętniej porozmawiałabym z Panem Bogiem. Może położyłby dłoń na moim czole, dodał otuchy, nastawił pozytywnie do świata.
Jednak tego dnia odzywała się tylko jego automatyczna sekretarka. Może kiedyś odpowie na moje ciche wołanie? Ale przecież nie jestem jedyną duszyczką, która potrzebuje bożego wsparcia.
Siedzę przy oknie,
tak po prostu, samotnie...
Wtulam się w ciszę.

W myślach swych piszę,
scenariusz mego życia.
Mego na tym świecie bycia.
W swej głowie analizuję,
Co myślę, co czuję,
Co jest, co będzie,
za każdym razem-wszędzie.
Boję się tego co może być,
boję, bo mogę to wszystko zniszczyć.
Już teraz, na starcie,
nie walcząc uparcie.
znalezione w Internecie

"Bo nasz świat niby-globalny, jest w gruncie rzeczy planetą wielu tysięcy najróżniejszych i nigdzie nie spotykających się prowincji. Podróż po świecie to wędrówka od prowincji do prowincji, a każda z nich jest samotnie i tylko dla siebie świecącą gwiazdą. Dla większości mieszkających tam ludzi rzeczywisty świat kończy się na progu ich domu, na krańcu ich wioski, najwyżej na granicy ich doliny. Świat dalej położony jest nierealny, nieważny i nawet niepotrzebny, natomiast ten, który mamy pod ręką, w zasięgu naszego wzroku urasta nam do rozmiarów wielkiego i wszystko nam przesłaniającego kosmosu."
"Heban" Ryszard Kapuściński

Jednak myślę, że ci którzy mnie znają, kochają często nie zauważa mojej obecności i nieobecności. Nie wiedzą gdzie jestem, co robię, o czym myślę…
Może nie pasuję do tej rzeczywistości? Dlaczego urodziłam się tu i teraz? Może to nie mój czas i miejsce?
Mogę tylko powtórzyć za Stachurą „Chodzę tu, chodzę tam w tłumie ludzi zawsze sam”

Ale to już było.

Pewnego dnia, gdy piłam ciepłą herbatkę, siedząc przy moim ulubionym oknie na ostatnim piętrze delikatnie zapukała w nie przeszłość. To pukanie jednak wcale nie było smutne, nostalgiczne. Wręcz przeciwnie, pełne było ciepła i uśmiechu. Poczułam to od razu, gdy tylko otworzyłam okno. Pomimo chłodu przeszłość była jak zwykle ubrana w zwiewną, ulotną sukienkę. Szybciutko przemknęła koło mnie, ogrzała ręce przy kaloryferze i otworzyła dawno zamkniętą szufladę, w której właśnie zasnęły wspomnienia.
Najpierw poczułam zapach…. Zapach, o którym zapomniałam, o którym myślałam, że już straciłam. Ten zapach sprawił, że się rozczuliłam i pomimo panującego chłodu zrobiło mi się ciepło na sercu. Zaraz też przypomniały mi się słowa wypowiedziane w filmie Bezsenność w Seattle - Zima musi byś straszna dla tych, którzy nie mają ciepłych wspomnień (mam nadzieję, że nic nie pomyliłam).
Niestety nie tylko zimą brakuje nam takiego wewnętrznego ciepła...

Ach, panie, panowie,
ach, panie, panowie,
ach, panie, panowie,
czemu ciepła nie ma w nas?

Co było, to było,
co było, to było,
co było, to było,
nie wróci drugi raz.

Ach, panie, panowie,
ach, panie, panowie,
ach, panie, panowie,
już ciepła nie ma w nas.

Co było, to było,
minęło jak miłość,
prześniło, przelśniło -
wyśniło się do dna...
Agnieszka Osiecka