Widok z balkonu Małej Dziewczynki

Widok z mojego balkonu – zima

Czapy śniegu

otuliły nagie gałęzie

zakrywając zeschnięte wdzięki

czarna ziemia

ułożona do snu nie chce zamknąć powiek

zimny wiatr wyrywa

piosenki żółtym trawom

czarny las

kryje tajemnice zwierząt

obecnych i nieobecnych

wraz z lotem sikorki

pokonuję nurt Żabnicy

ukrytej między wałami zwyczajnej historii

a mój Chrystus

spogląda w bezkresne przestrzenie

że wśród wróbli zająców i saren

pojawi się człowiek

jak tu zwyczajnie

nawet bezkres jest blisko

Kilka lat temu patrząc na przedwiośniu przez balkonowe okno w swoim Domu mała Dziewczynka  obserwowała śmierć swojego ukochanego widoku za oknem. Sąsiedni dom został zburzony, część drzew została wycięta. Na sercu robiło się jej coraz ciężej. Małej Dziewczynce było żal, że nie zobaczy już swojej ukochanej smukłej brzozy. Co roku stroiła się ona w sukienkę o  drobnych liściach i pniach białych niczym kartka papieru, poplamiona ciemnymi kleksami. Rosła kilkadziesiąt lat, a wyrwana została dosłownie w sekundę niczym chwast.

Nie było nic piękniejszego dla małej Dziewczynki niż właśnie to, co kiedyś mogła podziwiać za oknem w swoim pokoju. Przez lata widok ten zmieniał się wraz porami roku, wielkością drzew... Niestety nie ma już nadziei na to, że ten widok będzie koić serce, radować oczy małej Dziewczynki. Tak wyrósł nowy dom, nowe drzewa, ale to już nie to. Nie ma tego kojącego ciepła...

Mała Dziewczynka uwielbiała siedzieć przy tym swoim oknie z kubkiem gorącej herbaty, w ciepłych skarpetkach i grubym sweterku i patrzeć jak z nieba spadają miękkie płatki śniegu okrywając puszystą kołderką wszystko dookoła. Kiedy spoglądała na otaczający ją zimowy krajobraz za oknem, na drzewa ubrane w koronkowe, białe sukienki, na buszujące w karmniku sikorki, to zawsze w sercu czuła niesamowity spokój.

Widok z mojego balkonu – wiosna

Niczym niezmącona radość

przysiadła na zagonach życia

zielenią się kłosy

niemyślące o zapachu żniw.

Za wcześnie na smutek

gdy głogi bielą sięgają nieba i ziemi

lekkie pierzaste dmuchawce przycupnęły

na zielonej murawie

u moich stóp bratki żółcą się wiosną

oszalałe ze szczęścia

czarny kos śmiesznie zdąża do wodopoju

różowieje już niebo

nasycone fioletem zmierzchu.

Czarodziejskie zapachy wiosny

siadają na ramionach mojego Chrystusa

zanurzonego w kępie bzu

w którym schowałam moje marzenia.

Przez lata, gdy pojawiała się Pani Wiosna, mała Dziewczynka wyglądając przez balkonowe okno dostrzegała odradzający się świat. Wszystko dookoła budziło się z zimowego snu. Na drzewach pojawiały się nieśmiało pączki, powoli rozwijające się w liście, które zaczynały szumieć opowiadając zimowe sny drzew. W okna zaglądała powoli soczysta zieleń. Mała Dziewczynka mogła godzinami patrzeć na miejsce, które kochała i które było jej tak bliskie (i nadal jest). Zapominała wówczas o całym świecie, zwłaszcza, gdy zaczynała kwitnąć jabłonka.

Widok z balkonu – lato

Jak tu zwyczajnie

sięgam  wzrokiem horyzontu  porośniętego lasem

ten sam punkt

do którego biegnie serce mimo przestrzeni

odporyszowska wieża- znak Zwycięskiej Pani

wierzchołki drzew

odbite w czerwieni wieczornego słońca

pola równe jak stół

nakryty letnim  obiadem

piramida skoszonej słomy

i rozgrzane dachy ludzkich gniazd

rzeka której nie widać

zza dojrzałej tarniny

i mój Chrystus

zapatrzony w zwyczajne pola

w wypłowiałej od żaru sukni

słoneczniki jednakowo

wyglądające  wschodu

i opasłe dynie w zupełnym bezruchu

u stóp róże królewską urodą

przygniatają żółte aksamitki.

Jak tu zwyczajnie

zaraz ten sam mrok

otuli welonem te same pola-

najpiękniejsze dlatego że zwyczajne.

Latem, gdy drzewa nabierały dojrzałych kolorów, świat zaczynał tętnić życiem. Wszystko dookoła cudownie falowało w promieniach słońca, a w przypadku upału zawsze można się było schować w cieniu drzew. Mała Dziewczynka lubiła poranne i wieczorne chwile na balkonie. Rano jeszcze na bosaka, jeszcze trochę zaspana, podążając za śpiewem ptaków, wychodziła na balkon. Zetknięcie z zimnymi płytkami trochę ją orzeźwiało. Te poranne chwile były i nadal są dla Małej Dziewczynki jednymi z najpiękniejszych, chociaż król Słońce zaczynał swoją codzienną wędrówką po drugiej stronie jej Domu. Ale za to widok kończącego swój dzień Słońca nad drzewami, każdego dnia inny, zachwycał. A jeżeli do tego dochodził zapach kwiatów, świeżo skoszonej trawy, to...

Widok z mojego balkonu – jesień

Jak tu zwyczajnie

jesień kolorami zasypuje równiny

zniknęły słoneczniki bo słońca mało

w ostatnich jego blaskach

płoną korony czerwonych dębów

blady księżyc

znaczy koło na bladym niebie

białe autostrady

żelaznych ptaków trzeciego tysiąclecia

rozpływają się niczym muślinowa wstęga

nie ma już jaskółek i opasłych dyni

tylko dzika róża

wdzięczy się dorodnymi koralami

jak tu zwyczajnie

nawet mój Chrystus

myśli pewnie

że zamieszkał

w najzwyczajniejszym miejscu.

wiersze Basia Wójcik

Gdy nadchodziła Pani Jesień, patrząc przez okno, mała Dziewczynka mogła zaobserwować jak z dnia na dzień wszystko nabiera stopniowo złocistych, czerwonych i brązowych barw. Każdy silniejszy jesienny podmuch wiatru targał koronami drzew, ale one dzielnie się trzymały. Nawet otulając się welonami mgieł, nieprzerwanie szumiały snując pradawne historie, które zrozumieć mogli tylko wtajemniczeni.

Wiatr przywiewał też zapach palonych dookoła liści.

A kiedy dni stawały się coraz krótsze i chłodniejsze, a Pani Jesień zaczynała rozpaczać, drzewa zaczęły zrzucać swoje kolorowe sukienki, które spływały na ziemię żółto-czerwonymi wstążkami.

I znowu wracała Królewna Zima...

Mała Dziewczynka bardzo to wszystko kocha.  Zwłaszcza to, co nietrwałe i przemijające. Coraz rzadszą oszałamiającą bielą Zimę, świeżą i kolorową Wiosnę, kruchy lot motyli nad urzekającymi kwiatami Lata, niepowtarzalne barwy i zapachy Jesieni...

Ten dawny widok to nie tylko inne czasy, to inna już planeta. Mała Dziewczynka czasem zamyka oczy, aby zatrzymać ten obraz jak najdłużej i jak najdokładniej w pamięci.

Niestety pamięć nie jest wehikułem czasu, nie przeniesie Małej Dziewczynki do przeszłości, nie sprawi, że nadal ten widok będzie mogła podziwiać.

Ale jaki będzie ten widok za kilka miesięcy, lat...? 

Teraz powoli umiera kilkudziesięcioletni świerk. Dlaczego? Może z tęsknoty za swoim bratem bliźniakiem, który odszedł kilka lat temu? A może Duże Drzewo potrzebuje znowu więcej miejsca dla swojej korony i korzeni?

Przeszłość pozostanie jednak w jej sercu i na dysku komputera. Tam nie zniknie, będzie tylko uśpiona i kiedyś znowu niespodziewanie wychyli się z ukrycia.

Może Mała Dziewczynka rzeczywiście za bardzo przywiązuje się do miejsc, drzew, widoków, zapachów...

Przeszłość przecież odeszła i pozostała tylko teraźniejszość i przyszłość.

Mała Dziewczynka jednak wierzy, przeszłość przetrwa i kiedyś znowu wychyli się z ukrycia...