Bajki Małej Dziewczynki i nie tylko

A może

Zobacz znów pada śnieg

może białymi płatkami zasłoni

każdą szarość świata

może przytuli i ogarnie

skołatane myśli niespokojne

a może ukołysze serce zbyt zatroskane

a może to nie śniegu nam potrzeba

tylko ciszy zatopionej w błękicie

która na palcach dyskretnie

wsunie się w zakamarki duszy

by ciepłą falą dobroci

osuszyć łzy niepokorne

nie rezygnuj

szepcze wiatr w nagich konarach drzew

z wiarą że za moment zakwitną młode pąki

przecież jest gdzieś słońce

igrające z jutrzenką poranka

i jest gdzieś okruch wolnego serca

utkanego z nieśmiertelnej miłości.

Zimą biały, bajkowy świat za oknem pojawia się już coraz rzadziej. Szare zakamarki, które najchętniej zobaczylibyśmy przykryte puszystą pierzynką, zazwyczaj o tej porze są w pełni odkryte.

Także i w naszym życiu są takie zakamarki, które opatulilibyśmy białą kołderką.

Jednak nasze codzienne życie często nie jest bajką.

Najczęstsze słyszane zdanie - „żyli długo i szczęśliwie…” - nie zawsze się sprawdza.  W dzieciństwie Mała Dziewczynka wierzyła w to szczęśliwe zakończenie. Teraz, gdy „trochę” podrosła, zaczyna zmieniać zdanie, gdy zderza się z nieubłagalną prozą życia. Ale czasem można liczyć na przebłysk szczęścia. Przecież tak niewiele do tego potrzeba: rodzina siedząca razem przy stole, ciepłe kubki w dłoniach, kwiaty kwitnące w ogrodzie…

Tak naprawdę  szczęście z natury rzeczy jest banalne. Nasze życie składa się z małych chwil i właśnie dla takich codziennych radości warto żyć.

A jaka jest bajka Małej Dziewczynki?

Czasem wydaje się, że jest księżniczką z Baśni Andersena. Ktoś podłożył jej groch, który czasem ją ugniata i jest przyczyną niepokoju. Wystarczy jedno małe ziarenko, które ją uwiera, denerwuje.  Niestety nie potrafi się go pozbyć. Wręcz przeciwnie, czasem sama dokłada sobie kolejne ziarenko, a do dnia dzisiejszego uzbierała się już spora miarka.

Nic w tym dziwnego, przecież  Mała Dziewczynka jest też Kopciuszkiem, który mozolnie oddziela ziarnka grochu od popiołu i czasem przez nieuwagę(?) odkłada go pod własną miękką poduszkę. A może zwyczajne Mała Dziewczynka jest przewrażliwiona i wszystko jej przeszkadza?

A przecież jak mówi miś o małym(?) rozumku Kubuś Puchatek – to co jest najważniejsze i do szczęścia potrzebne, to mieć przyjaciół i miodek do jedzenia.

To takie proste... Wystarczy, aby ciemny miód płynął nawet kropla po kropli, ale nieprzerwanie, a przyjaciele pamiętali i Mała Dziewczynka będzie zadowolona.

Grochu nie potrzebuje, chociaż czasem lubi go zjeść.

Piękno

Nigdy nie szukałam piękna

było od zawsze pod ręką

budziło mnie swym dotykiem

zaczarowanym w słoneczny promyk

zbierałam go rankiem z rosą

na łące, która miała tysiące jego imion

inni mówili, że go nie widzą

a ja im nie wierzyłam

bo przecież było wszędzie

dostrzegalne dla serca i oczu

jeśli nawet nie umiałam go nazwać

zasiane niewidzialną ręką

dla mnie i dla ciebie

byś nie upadł w drodze

dziś

odkrywam je po raz kolejny

przez drugiego człowieka

co nie zwątpił

w jego istnienie.

Kiedyś Małej Dziewczynce zrobiło ciepło na sercu, gdy Miła Bratnia Duszyczka napisała, że panuje u niej atmosfera z Zielonego Wzgórza. Rudą Anią Mała Dziewczynka nie jest, ale zawsze chciała nią być. Marzyła, aby znaleźć się w tamtym czasach.

Dlatego dawno temu wpadła na pomysł, aby stworzyć sobie swój własny świat z XIXw. - w tym zabieganym, zwariowanym, coraz bardziej technicznym XXI wieku.

A przecież dzięki tym licznym elektronicznym wynalazkom, mającym niby to ułatwić nam życie, powinno być łatwiej, wygodniej. Internet, telefon, roboty domowe… to wszystko miało nam tylko zaoszczędzić czas. Jest wprost przeciwnie. Kupujemy coraz to lepsze rzeczy, wynajmujemy pomoce domowe, które wykonują za nas pewne czynności, a czasu dla innych nam brakuje. Dlaczego tak jest? Może mamy za dużo?  Wszystko robimy zamiast…

♥ jak spotykamy się, to tylko na chwilkę, a każdy z nas patrzy na zegarek, myśli o tym co musi jeszcze zrobić, zamiast skupić się na rozmówcy i poświęcić mu tyle uwagi, na ile zasługuje i cieszyć się ze spotkania

♥ bezmyślnie siedzimy przed TV, zamiast przeczytać dobrą książkę lub zaprosić bratnia duszyczkę na pogaduchy, wysyłając z okna umówiony znak

♥ godzinami wędrujemy w wirtualnym świecie, zamiast pójść na spacer, spojrzeć na realnie otaczający nas świat, wtopić się w naturę

♥ mówimy „ptak” zamiast szpak, wróbel, kawka; „drzewo” zamiast dąb, klon, akacja….

Ale nie o tym dzisiaj. Miało być dalej o rudej Ani. 

No właśnie... Ania z Zielonego Wzgórza, czy Anne z Zielonych Szczytów?

Profanacja? Zdeptane dzieciństwo? Dla Małej Dziewczynki w pewnym sensie na pewno tak. 

Ania z Zielonego Wzgórza to przecież czas beztroskiego dzieciństwa. Książka, która zawładnęła dosłownie sercem Małej Dziewczynki. Czy teraz będzie w stanie zamienić słowo Wzgórze na Szczyty? 

Autorka nowego przekładu Anna Bańkowska we wstępie do książki pisze: Zabiłam Anię, zburzyłam Zielone Wzgórze i pozbawiłam je pokoiku na facjatce. Proszę jednak o łagodny wymiar kary, zważywszy na to, że ktoś kiedyś musiał się podjąć tego niewdzięcznego zadania (...) Oddając Czytelniczkom i Czytelnikom nowy przekład jednej z najbardziej kultowych powieści, jestem świadoma "zdrady" popełnianej wobec pokolenia ich matek i babć, do których zresztą zaliczam też siebie. Tak jest - razem z wydawcą tego przekładu doszliśmy do wniosku, że w czasach, kiedy wszystkie dzieci wiedzą, że żadna mała Kanadyjka nie ma na imię Ania, Janka czy Zosia, a żaden Kanadyjczyk nie nazywa się Mateusz czy Karolek, pora przywrócić wszystkim, nie tylko wybranym (jak w poprzednich przekładach), bohaterkom i bohaterom książki ich prawdziwe imiona, nazwom geograficznym na Wyspie Księcia Edwarda zaś ich oryginalne brzmienie.

Lucy Maud Montgomery ubolewała w swoich wierszach i dziennikach, że "gabels" jest źle tłumaczone.

Uznałam, że wola autorki jest najważniejsza, a obowiązkiem tłumacza jest ją uszanować. Ponadto dowiedziałam się, że w Kanadzie, w tym na Wyspie Księcia Edwarda, domy z kilkoma szczytami są bardzo popularne, więc nazwa "Zielone Szczyty" jest jak najbardziej właściwa.

Powieść L. M. Montgomery pierwszy raz została przetłumaczona w roku 1911 przez Rozalię Bernsteinową i do tej pory raczej żaden z tłumaczy nie odszedł tak radykalnie od pierwszego tłumaczenia.

Pierwotne tłumaczenie starszemu pokoleniu bardzo mocno wrosło w świadomość ludzi i pewnie oni są negatywnie nastawieni do nowego przekładu.

Oczywiście, Mała Dziewczynka rozumie, że przekłady się starzeją, a język ewoluuje. Dzisiaj wiemy więcej o świecie, o kulturze, o dziełach i autorach. Dzięki rozwijającej się technologii, o której w ubiegłym wieku nie mieliśmy pojęcia, mamy dostęp do wszechstronnej wiedzy. Dlaczego zatem z niej nie skorzystać? Przecież współczesna młodzież nie zrozumie np. słowa facjatka.  Ale żeby było aż tak źle jak piszą na tej STRONIE.

To wystarczyło, że Mała Dziewczynka na pewno nie przeczyta nowego tłumaczenia, a tym bardziej nie będzie tego cytować:))) 

Mała Dziewczynka zastanawia się też, co na takie tłumaczenie powiedziałaby ruda Ania. Czy jej wrażliwa, romantyczna i poetycka dusza by to zaakceptowała? Polska Ania pewnie nie. Zdaniem Małej Dziewczynki może lepszy byłby tytuł Ania z Zielonej Górki? Przecież często u niej w rodzinie mówiło się "jest na górce". To brzmi trochę lepiej, ale nie tak jak Wzgórze.

Mała Dziewczynka pozostanie przy starej wersji.

Jak napisał klasyk:

Dobre tłumaczenie jest jak kobieta:

Jak piękna, to nie wierna

Jak wierna, to nie piękna

Zresztą, to nie miała być opowieść o wierności tłumaczeń. Może innym razem? Ale kiedy? Jest tyle opowieści czekających w kolejce:))))

Fascynacja

Kilka kropel deszczu

w miłosnych objęciach światła

zawisło na nieboskłonie

lukiem siedmiu barw

oderwanych od ziemi

biegnę za cudem natury

nie bacząc na krzewy i ciernie

potykam się o grudy i wyboje,

tracę oddech w zmęczonych płucach

wyciągam rozpaczliwie ręce

wydaje mi się że jest blisko

wtem

znika niespodziewanie

kolejna tęcza niespełnionych marzeń.

wiersze Barbara Wójcik

PS. Nie doczytałam tej cytowanej strony. Po paru zdaniach zamknęłam ją. Nie miałam tyle cierpliwości. Ale dziękuję Rivulet za dobrnięcie do  końca i tą informację.