O czym szumi łąka Małej Dziewczynki

Łąka w kwiatach, nad łąką latające kwiaty,

Motyle różnofarbne, niby tęczy kosa,

Baldakimem z brylantów okryły niebiosa;

Dalej szarańcza ciągnie swój całun skrzydlaty.

Adam Mickiewicz

Za oknem zima nie daje za wygraną. Co prawda świeci słońce, ale poranny mróz nadal szczypie w nos i uszy.

Wszystko tak jakby nadal  spowolniało, zamarło. 

Mała Dziewczynka także tkwi w jednym punkcie i czasem tylko kręci się w kółko. 

A przecież powinna jak wszyscy iść dalej, dotrzymać kroku każdej uciekającej chwili, która nie chce na nią zaczekać. Nie powinna niczego przeoczyć, nigdzie nie spóźnić się. Czy zdąży więc otworzyć drzwi, gdy zapuka do nich szczęście?

Czasem szczęście muska ją delikatnie swoim skrzydłem, kiedy przelatuje w pobliżu. Teraz niestety pofrunęło do innego domu. Tak to już jest, że nie zawsze jest na wyciągniecie ręki.

Szczęście? Czym ono jest? Własne łóżko, herbata, cieszenie się każdą chwilą…?

Niestety, pogoń za uciekającym czasem sprawia, że nie dostrzegamy piękna w każdej minucie życia.

Dzięki zegarom, łudzimy się, że mamy kontrolę nad czasem, ale tak naprawdę stale spoglądając na zegarek stajemy się jego niewolnikiem.

Zapominamy, o tym że powinniśmy mieć czas także dla siebie. Za wszelką cenę staramy się rozdwoić i być w dwóch miejscach jednocześnie. Niestety często więc w nasze życie zakrada się bałagan i nie zawsze da się wszystko poukładać jak w eleganckiej bombonierce.

Doskonale wiemy, że czas to bogactwo, które nie da się zaoszczędzić. Łatwo go jednak roztrwonić. Życie przecieka nam przez palce zwłaszcza wtedy, gdy snujemy plany na przyszłość

Dlaczego jednak czas najszybciej ucieka w najlepszym wieku człowieka?

Mała Dziewczynka ma teraz dużo czasu na refleksje. Czy to dobrze? Przecież życie utkane jest chwil, drobiazgów, które należy dostrzegać i cieszyć się nimi. Dobrze jest mieć taki ciepły kolorowy, sweterek, z którego nie uciekają oczka.

Tęczowy, kolorowy, sweterek…. Mała Dziewczynka ma taki, jeszcze z ubiegłego wieku, który wydziergała jej Babcia. Tylko ten jeden udało się jej zachować z czasów dzieciństwa. A było ich więcej, wszystkie w ciepłych kolorach, dzięki którym w szkole była nazywana Słoneczkiem.

Mała Dziewczynka czuje, że musi otworzyć swoją szufladę wspomnień. Po chwili otacza ją powiew letniego, ciepłego wiatru.

O trawie

Piękne są góry i lasy

i róże zawsze ciekawe

lecz z wszystkich cudów natury

jedynie poważam trawę.

Ks. Jan Twardowski

Mała Dziewczynka zamyka oczy i już wędruje z Babcią ich ulubioną dróżką między polami i łąkami. Co chwila zanurza się w wysokich trawach, przykuca, wącha kwiaty. Jest mała i drobna, dlatego prawie nie widać jej ze ścieżki. Babcia jednak widzi czubek jej głowy. Mała Dziewczynka łudzi się jednak, że chociaż przez chwilę jest niewidoczna dla otaczającego świata. Z uwagą spogląda na uwijające się nad makami i chabrami pracowicie pszczoły oraz beztroskie motyle. Słucha cykania świerszczy.

Potem powoli rusza. Jednak marsz przez takie wysokie trawy jest wolniejszy, ale Mała Dziewczynka ma wrażenie, że idzie, a raczej brnie przez falujące, kolorowe morze. Z uwagą patrzy dookoła i się dziwi. Ileż to można tam dostrzec. Białe, żółtookie rumianki, czerwone maki, błękitne chabry, fioletową macierzankę, kłujące osty, przycupnięte stokrotki, żółty dziurawiec, koniczynki...

Trawom wysokim się kłaniaj

rozkołysanym w objęciach wiatru

ich serca bielejące przygarnij

zanim zdążą wyfrunąć pod niebo

nad liściem zielonym się pochyl

biedronki poszukaj czerwonej

z siedmioma kropkami szczęścia

co chodzi dziwnymi ścieżkami

nie bój się pyłu i piasku

bo one ci krzywdy nie zrobią

przywołaj ciszę milczeniem

i otul się w woal spokoju

być może odnajdziesz na nowo

zgubione radości kruszynki

co szarość zamienią w kolory

nie bój się w niebo popatrzeć

z ufnością dziecka małego

widzisz jak tańczą obłoki

a żaden nie spada na ziemię

bo wokół dzieją się cuda

wystarczy serce na oścież otworzyć...

Basia Wójcik

Mała Dziewczynka otwiera oczy. Wie, że to już przeszłość, która nie powróci. Jednak o każdej porze roku tęskni do tych traw, łąk, polnych dróżek. Jeżeli byłoby to możliwe codziennie by tam wędrowała. Przecież każda z córek Króla Słońce obdarza łąki czymś specjalnym. Dzięki temu przypomina każdego dnia kolorowy koc tkany od nowa.

Pani Zima tka na wysokich trawach błyszczące koronki poprzetykane perełkami. Do tego wszystko dookoła pola, łąki, ścieżki  okrywa białą pierzynką. Tak opatulona przyroda śpi w ciszy. A nie mogący spać mieszkańcy łąki przeczekują w swoich norkach największe mrozy.

A potem otwiera się okienko w pałacu Króla Słońce i  zdarza się cud. Tam, gdzie spocznie błękitnooki wzrok najmłodszej z sióstr, wszystko zamienia się w kolorowy kobierzec.

Razem z przyjściem Królewny Wiosny cała przyroda budzi się do życia.  Dla Małej Dziewczynki to przede wszystkim żółte główki mleczy wychylające się ze świeżo zielonej trawy, z których można szybko upleść wianek. Gdziekolwiek Mała Dziewczynka spojrzy, tam pełna paleta barw, ale i rewia zapachów.  Jak pachnie łąka?  O każdej porze dnia inaczej. O poranku bardzo orzeźwiająco, gdy źdźbła traw błyszczą od rosy w promieniach nieśmiałego słońca. Wieczorem kuszą zapachy kwiatów, które rywalizują ze sobą, o palmę pierwszeństwa. A zapach łąki po ciepłym deszczu jest jeszcze inny, bo pojawia się zapach ziemi. 

Pracowita  Pani Lato jest chyba najbardziej łaskawa dla łąk. Nie tylko sprawia, że trawy szumią najpiękniej, a świerszcze koncertują najgłośniej. Mała Dziewczynka o łąkach myśli najczęściej w sierpniu przed świętem Matki Boskiej Zielnej. Przecież polne kwiaty, zioła oraz wysokie trawy doskonale nadają się do bukietów. Dobrze też komponują się z kwiatami ogrodowymi.

Gdy nadchodzi Królewna Jesień Mała Dziewczynka lubi zaplątać się w nitki babiego lata, a nad głową usłyszeć odlatujące ptaki. Niestety trawy żółkną i zasychają, kwiaty przekwitają, ptasie gniazda pustoszeją. Jednak Mała Dziewczynka kocha tę porę za mgły snujące się nad łąkami. Wszystko dookoła cichnie. Łąki, podobnie jak ich mali mieszkańcy, zasypiają.  Znowu nadejdzie Pani Zima a z nią szarości i biel.

Którą łąkę kocha Mała Dziewczynka najbardziej? Trudne pytanie. I nie tylko ona ma z tym problem:)))

Łąkowe pytania.

Które łąki kocham najmocniej?

ciągle sobie zdaję to pytanie

może te złociste na wiosnę

utkane z żółtego mleczu i słońca

a może te ulotne z dmuchawcami

szybującymi do niebios szczęścia

nie wiem czy nie piękniejsze rumiankowe

zasypane bielą płatków nieśniegowych

a przecież makowe mienią się miłości czerwienią

a bławatkowe ciągle odbijają niebo

i firletkowe różowe przebijają się nad trawy

………………………………………………………………..

brodzę w ich bezpiecznej przystani

w każdej z moich pięciu pór roku

tam znajduję bezkres wolności

poszukując odpowiedzi na pytania

szumią trawy i wdzięczą się kwiaty

a kiedy lato spływa gromadą świerszczy

pojmuję sercem

te zielne- polskie są najbardziej moje…

Basia Wójcik