Przedwiosenny misz-masz

Wstaje dzień

rodzi się nadzieja

i pierwszy promyk ciepła

pękły pąki

zawstydzone dojrzałością krokusów

stokrotka rozrzuca dywan

u moich stóp

tyle ciepłej bieli na polach

zatrzymanej w płatkach kwitnienia

skowronek pod niebem

nawołuje do pracy

wieś zbudzona do życia

bierze w dłonie grudkę ziemi

przedwiośnie

rozkwita w moim sercu

fiołkami i wspomnieniami

jest świt i jest noc

jest życie.

Znowu trochę pomilczałam. Zaniedbałam się piśmienniczo. Przez kilka dni wszystko leżało odłogiem, niepielęgnowane i opuszczone. Zupełnie jak moje kwiatki doniczkowe wołające o wodę. 

Długo, jak widać, bez pisania nie wytrzymałam. Widocznie potrzebuję tego. Przecież piszę dla siebie, to taki mój zawoalowany pamiętnik i tylko dzięki temu odważyłam się go pokazać innym (licząc może po cichutku na to, że niewiele osób wpadnie tu z wizytą). Może rzeczywiście jest to miłe mieć paru znajomych, którzy mnie lubią taką jaką jestem. To znacznie lepsze, niż cała armia, która pisze o niczym i tylko przelotnie zajrzy na moje zielone, szumiące stronki. Rzeczywiście ważne są te słowa, czasem krótkie zdania, które dają jakąś ciepło i pociechę.

Z rozmysłem, chociaż nie wszyscy to rozumieją i akceptują, od początku nie poruszam tu spraw politycznych, społecznych, kontrowersyjnych... Jednak tak naprawdę są one bliskie mojemu sercu i mam o nich zdecydowane zdanie. Moje poglądy są jasno  sprecyzowane. Ale tutaj jest tylko mój świat, który jest pewną ucieczką od rzeczywistości. 

Nie pisałam też, bo po prostu nie miałam takiej możliwości. Czekałam też na przyjście pierwszych zwiastunów radosnej pory roku. Chciałam cieszyć się zbliżającym się ciepłem, świeżością zieleni i paletą barw. Ale czy teraz jest to w pełni możliwe? 

Na szczęście rano jest już jasno, a pomimo wiejącego czasem przenikliwego wiatru w powietrzu można już poczuć zapach zbliżającej się Pani Wiosny. O tym przypominają mi też ćwierkające coraz głośniej ptaki.

Świat zaczął topnieć. Wszystko dookoła powoli roni łzy z tęsknoty za ciepłem i kolorami. Przyroda została już obudzona z długiej zimowej drzemki. Wszak pierwsze krokusy, ranniki, przebiśniegi już kwitną.

Mam jednak nadzieję, że drzewa szybko wypuszczą pąki, trawniki zazielenią się.

Tak, królewna Wiosna już niedługo do nas zawita.

To nieuchronny znak, że należy zajrzeć do szafy i zrobić tam porządek. Zabrałam się za to ostatnio, ale nie poszło mi najlepiej, bo otwarta szuflada przywiała wspomnienia i jak zawsze odpłynęłam w przeszłość.

Jednak w szufladzie nadal czekają na mnie letnie spodnie, cienkie kurki, powiewne bluzeczki. Już słyszę ich cichutką prośbę, że chcą wyjść na świat, że chętnie odstąpią miejsce na półce swetrom, czapkom, szalikom, rękawiczkom, które zresztą są już męczone i zaczynają ziewać marząc aby zasnąć snem nocy letniej.

Stary sad kąpie się w słońcu

wygrzewa wiekowe konary kłaniające się trawom

obsypane bielą i świeżością  śliwy- panny młode

otulają połamane jabłonie pieszczotą wiosennego popołudnia

ciszę doskonałą mąci muzyka owadów łapczywie pijących nektar życia

wchodzę w sam środek tajemnicy

stąpam cichutko i ostrożnie by nie zbudzić drzew staruszków

śpiących w miłosnych objęciach przedwiośnia

wdycham upojny zapach kwiecia

by się nim napełnić jak szczęściem

które bawi się ze mną w chowanego

więc go odnajduję za kolejnym splątanym dziką różą konarem

czmycha młoda sarenka

która nie chce uwierzyć w moje przyjazne zamiary

i wybiera gęstwinę białego kobierca

stary las odurza mnie swoim pięknem

rozmawiam z nim i z ciszą

moim sercem rozkochanym w urodzie starych drzew.

Przedwiośnie. Czasem zastanawiam się kim ono jest w stosunku do czterech córek Króla Słońce, o których czasem wspominam. Przecież jak wiadomo siostry są cztery. Tak to miałam zawsze utrwalone od dzieciństwa, dzięki książce mojego dzieciństwa - Król Słońce i jego cztery córki. Pisałam już o tym dokładnie wcześniej TUTAJ.

Ale przecież jest delikatne, kruche, nieśmiałe Przedwiośnie. No i oczywiście, jeżeli mam być bardziej dokładna, to jest także szare, bure i często kapryśne Przedzimie. Może zatem powinnam napisać nową opowieść o rodzinie Króla Słońce? Chyba raczej nie.... Oryginalna książka za bardzo, za głęboko tkwi we mnie. Ale kto wie? Przecież nie można zapominać o Przedwiośniu i Przedzimiu. Pomyślę jeszcze co z nimi zrobić.  

Nadzieja z nadejściem Przedwiośnia jest najpiękniejsza. Już wkrótce dzień będzie dłuższy niż noc, znikną duchy zimy: zmęczenie, zrzędzenie... 

Tak panuje Przedwiośnie, które lekko przechadza się czasem jeszcze zaśnieżonymi, czy też błotnistymi ścieżkami. Musi bardzo uważać, aby nie przemoczyć i nie zabrudzić swoich pantofelków. Może powinno zatem założyć kalosze?  

Jednak za Przedwiośniem zza zakrętu za chwilę wyłoni się Pani Wiosna i poda mi rękę. Moje serce się ogrzeje, a moje smuteczki i problemy stopnieją. A ja nareszcie może wstanę, minę ten mój zakręt i ruszę w dalszą drogę. Wszak pomarańczowe światełko już się jakiś czas temu zapaliło. 

Czasopisma już prześcigają się w pomysłach jak odmłodnieć, wyszczupleć, wypięknieć. Ja jednak nie mam zamiaru patrzeć na siebie zbyt krytycznie i dodatkowo się stresować. Tak po prostu chce się cieszyć tym, co się zbliża i zobaczyć, co mnie czeka za zakrętem. 

Z wiosennym powiewem 

marzeń zakorzenionych w sercu 

z liśćmi zamkniętymi 

w pąkach najskrytszych uczuć 

wołam 

o radość błyszczącą słońcem 

przywołuję 

spojrzenie które odwzajemniam ciepłym słowem 

posłanym z okruchami mojego życia 

przybywam 

o porze właściwej więc każdej 

dobrej na to by być zawsze 

proszę 

o nieustanne szczęście 

dla mojej ostoi 

którą każdego dnia 

pragnę karmić swoją wiernością.

wiersze Basia Wójcik