Ogród leniwych myśli

Ogród Dobrych Myśli

Jest ogród, gdzie są myśli tworzące dobro tego świata,

są to myśli piękne i zwiewne, jak kwiaty podczas lata

Myśli te są niczym delikatne kwiaty,

dzięki nim świat jest w piękno bogaty

Są tam myśli o zdrowiu, szczęściu i miłości

i każda inna myśl dobra, która w ludzkim sercu gości

Kto je w tym ogrodzie zasiał? Tego nikt nie wie.

One od zawsze tam były

i harmonię na świecie tworzyły

i także dziś pomogą będącemu w potrzebie

Czy to świadomie, czy też mimochodem,

jak znajdziesz trochę czasu - przejdź się tym ogrodem!

I zasiej tam swoich dobrych myśli parę,

aby rozkwitły i dały szczęście, miłość i wiarę

Dopomóż, aby ten ogród kwitnął wiecznie,

a zapanuje na świecie miłość, pokój i będzie bezpiecznie

Niech te myśli płyną od serca do serca jak rzeka,

niech każdy w końcu odzyska miano Człowieka!

znalezione w Internecie

Jest maj, wiosna rozkwita dookoła, a ja nie miałam zbyt wiele czasu aby zachwycić się jej pięknem, zapachem... Chociaż powinnam go mieć aż w nadmiarze.

Tak jak wszyscy czekałam na maj, który zawsze dodaje mi energii i optymizmu. Tym razem jest inaczej. Maj przyniósł ze sobą w tym roku osłabienie, rozleniwienie...

Siedząc na zakręcie rozleniwiłam się zupełnie. Najchętniej leżałabym na huśtawce w moim ogrodzie, zapatrzona w drzewa na tle błękitnego nieba.

Maj, wszystko kwitnie dookoła, śpiewa, a tu już zmęczenie? A może to po prostu zwykłe lenistwo i chęć poleżenia na słońcu pod jabłonką?

Wiosna ma w sobie coś rozleniwiającego i nie potrafię się na to uodpornić. Trawnik w moim Ogrodzie pokrywa się fiołkami, niezapominajkami i stokrotkami. Za chwile znikną tak szybko jak się pojawiły, Powinnam je zerwać i włożyć do wazonu w moim mieszkanku, aby zachwycać się ich widokiem i zapachem. Już bowiem pojawiają się mlecze i lada chwila zagłuszą wszystko. Tak, można je wyrywać, co często robię, ale w tym roku są wyjątkowo odporne i szybko pojawiają się nowe. Wcześniej pielenie trawnika mnie uspakajało, ale teraz zniechęca. Po co mam to robić skoro za płotem mlecze przemieniają się w dmuchawce i rozsiewają się dookoła?

Do tego od pewnego czasu w mojej głowie galopują myśli, których nie potrafię schwytać. Coś jak trzepot ćmy w ciemności, z której obecności nie do końca zdajemy sobie sprawę.

Chciałabym czasem zatrzymać te myśli, aby posiedziały ze mną na zakręcie i choć na chwilę nacieszyć się spokojem. Chciałabym w ciszy wsłuchać się w swój głos. Teraz jednak, kiedy mam ku temu okazję, nagle okazuje się, że nie mam sobie nic interesującego do powiedzenia. Jednak gdyby taka myśl pojawiła się teraz w mojej głowie, to pewnie zepchnęłabym ją do tej nieuporządkowanej części, gdzie niektóre myśli tkwią bezpiecznie zamknięte. Może kiedyś zrobię z nimi porządek? Jednak nie wszystkie myśli dają się uczesać. Nie wiem jednak, czy przy tym bałaganie będę w stanie myśleć. Mój umysł przypomina zatłoczoną, pełną zamętu poczekalnię. Wiem, wiem... Powinnam zaprowadzić tu porządek, ale tak naprawdę nie Umysłu nie powinnam zaśmiecać. Inaczej wśród różnych rupieci nigdy nie znajdę potrzebnych informacji. Dlatego, gdy coś przeczytam, zapisuję. Teraz i w moich notatkach trochę bałaganu. Ale ja tak nie lubię sprzątać.

Teraz mogę jedynie słuchać szumu wiatru, który może opowie mi jakąś kolejną ciekawą historie. Tylko, gdzie ja ją upchnę? Szuflada z pomysłami do tkania opowieści jest pełna. Karteczki już wychylają się ciekawie uniemożliwiając jej zamknięcie. Nie mam chęci do niczego. Nawet nie wiem o czym dzisiaj mogłabym napisać. To nie jest kwestia braku natchnienia. Mam tyle pomysłów, ale wszystko trzeba jeszcze dopracować. A to wymaga czasu i pracy. I oczywiście chęci. 

Praca

Znużenie posklejało pajęczyną oczy,

godziny bruzdy ryją po mózgu kroplami,

w plecach w kabłąk wygiętych ból bezn1d1u zamilkł.

Serce rozsadza usta sklejone milczeniem,

papier się piętrzy w stosy pajęczastych wiórów,

palce splątane grają po maszyny oczach

i grają długie pieśni roboczego chóru.

Plączą się białe karty wśród nocy posocza,

wisi gdzieś w bezprzestrzeni czarne ciszy grono

i palce, palce....

palce biją w nieskończoność...

Krzysztof Kamil Baczyński

(znalazłam ten wiersz, ale w każdej wersji jest to, co pogrubiłam i podkreśliłam. Czy tak powinno być? Nie mogę nic innego znaleźć. Będę wdzięczna za pomoc)

Staram się pisać chociaż raz w tygodniu. Ale czy trzeba to robić systematycznie?

Gdzieś przeczytałam, że amator czeka na natchnienie, a profesjonalista bierze się do roboty. Ja natchnienie mam, ale do roboty nie chce mi się zabierać. 

Somerset Maugham powiedział, że pisał tylko wtedy, gdy miał natchnienie, które nawiedzało go codziennie rano, punktualnie o dziewiątej.

Natomiast Pablo Picasso twierdził - Gdy przychodzi natchnienie, zastaje mnie przy pracy.

Nawet nasz oboista i kompozytor Wojtek Blecharz mówił - Nie wierzę w wenę. Wierzę w systematyczną, intensywną pracę. 

Niemiecki kompozytor Karlheinz Stockhausen swoim studentom zawsze życzył "dobrej pracy", a nie "miłego komponowania". Uważał, że komponowanie jest ciężką pracą. Nie wierzył chyba za bardzo  w romantyczny mit twórcy piszącego pod wpływem natchnienia. Tworzenie  wymaga systematyczności w pracy.

Wisława Szymborska w swojej mowie Noblowskiej powiedziała: ” Natchnienie nie jest wyłącznym przywilejem poetów czy artystów w ogólności. Jest, była, zawsze będzie pewna grupa ludzi, których natchnienie nawiedza. To ci wszyscy, którzy świadomie wybierają sobie pracę i wykonują ją z zamiłowaniem i wyobraźnią. Bywają tacy lekarze, bywają tacy pedagodzy, bywają tacy ogrodnicy i jeszcze setka innych zawodów. Ich praca może być bezustanną przygodą, jeśli tylko potrafią w niej dostrzec coraz to nowe wyzwania. Pomimo trudów i porażek, ich ciekawość nie stygnie. Z każdego rozwiązanego zagadnienia wyfruwa im rój nowych pytań. Natchnienie, czymkolwiek ono jest, rodzi się z bezustannego „nie wiem”

Może i z mojego "nie wiem" coś się urodzi?

W mojej głowie jest wiele pomysłów. Teraz jednak brakuje mi ochoty. Moje bodźce do pisania gdzieś się zagubiły. Gdzie mam ich szukać?

W pisaniu nie ma nic gorszego niż zastój. Systematyczne pisanie jest jedną z wartości, dla których ktoś będzie zaglądał na moje Zielone Szumiące Stronki. Ale, czy jak nie ma ochoty, to mam napisać gorszy tekst, taki jak ten o niczym? Czy kiepski, nijaki wpis jest lepszy niż żaden?

Co jest ważniejsze częste pisanie za wszelką cenę, czy czekanie na ochotę i siłę? Ale przecież inni nie będą czekać i przestaną tu zaglądać. Z czasem zapomną. Co mam zatem robić skoro tematy są, a mi się nie chce pisać?

Pytasz

Pytasz dlaczego nic mi się nie chce

A ja sama nie wiem co się dzieje

Wietrzyk policzki i czoło łechce

Pewnie wiosenne rozleniwienie

Kurtka uwiera i gniotą buty

Chustka się sama z szyi odwija

W końcu odpuścił nam mroźny luty

Serce rytm wiosny szybciej wybija

Włosy wymknęły się na powietrze

spod kolorowej z pomponem czapy

niby coś szroni nad ranem jeszcze

niby roztopy i niby chlapy

Ale mnie wcale to nie przeszkadza

Gdy nos wystawiam na mocne słońce

Dzień się z zegarkiem dłużej przechadza

I kwitnie hiacynt w szklanej osłonce

Chce mi się leżeć na pustej łące

Rozmawiać z pszczołą pierwszym motylem

Chwytać bociany przylatujące

Szalonych marzeń wiosennych tyle

Agata Podłęcka