Imieniny nie tylko Malej Dziewczynki

NATCHNIONA WIOSNĄ

Zapach trawy skoszonej o poranku

Bukiet różowych stokrotek w malowanym dzbanku

Kawa aromatyczna w niebieskiej filiżance

Motyl który cicho usiadł na złocistej firance

Kot śpiący na słonecznej plamie jak słodki leń

Oczyszczająca burza w gorący wiosenny dzień

Wspomnienie prania robionego przez babcie w balii

Białe promyki księżyca zaklęte w dzwoneczkach konwalii

Torebka czekoladowych słodkich cukierków

Powietrze przesycone zapachem sosen i świerków

Żabi koncert na tysiąc głosów w nadwodnych szuwarach

Komar, który brzęczy jak w nocnych koszmarach

Świerszcza granie i biedronka czerwona

Mrówka co pracuje ciężko całkiem jak szalona

Ważka lecąca nad jeziorem spokojnym

Upajający zapach  i kolor wiosny czyni Cię bezwolnym.

Znalazłam ten wiersz podczas jednej z moich wirtualnych wędrówek. Jest  pełen uroku, rozsiewa zapach wiosny, przywiewa wspomnienia z dziecięcych lat.

Jest koniec maja. Świt. Każdego ranka u rodziców budzi mnie radosny śpiew ptaków. 

Chodzę po uśpionym domu. W kuchni radośnie uśmiechają się do mnie jeszcze zaspane promyki słońca. Za chwilę zabiorę się za przygotowanie śniadania i małego co nieco na moje imieninowe przyjęcie, jeżeli ktoś przypadkiem wpadnie. Najpierw pójdę jednak przejść się boso po zroszonej majowej trawie. Wsłucham się w poranny śpiew ptaków i szum wiatru.  One zawsze pamiętają i jako pierwsze szepczą  mi co roku do ucha życzenia.

Za chwilę cisza się skończy i dom, ogród rozbrzmią głosami domowników, a może także śmiechem niezapowiedzianych gości.

To za chwilę. Cicho otwieram drzwi do ogrodu. Porannie i ogrodowo. Delikatnie stąpam po zimnej, zroszonej trawie i przysiadam na huśtawce.

Wszyscy dookoła jeszcze śpią. Jest mi dobrze. Patrzę na kwitnące kwiaty, wystawiam twarz do budzącego się  słońca. Ogarnia mnie spokój. I tak sobie myślę, że to jest właśnie szczęście.

Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną,

Na klombach mych myśli sadzone za młodu,

Pod słońcem, co dało mi duszę błękitną

I które mi świeci bez trosk i zachodu.

Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety

Rozdaję wokoło i jestem radosną

Wichurą zachwytu i szczęścia poety,

Co zamiast człowiekiem, powinien być wiosną.

Mogłabym powtórzyć za Kazimierzem Wierzyńskim

Zamykam oczy i wraz z myślami ulatuję do letnich dni ubiegłego wieku. 

Jest lato, działka Dziadków. Mała Dziewczynka siedzi na ławeczce pod dojrzewającą powoli śliwką, rosnącą przy altance. Na stole obrus, talerzyki i tradycyjny biszkopt z galaretką i truskawkami. 

To był zawsze najwspanialszy dzień z całych pełnych szczęścia wakacji. Bo takie wówczas były dni u Dziadków.

Tak, tak dawno temu Mała Dziewczynka obchodziła imieniny w pierwszej połowie lata. Jednak, tak jak kiedyś już wspominałam, kiedyś jej Babcia udowodniła, że swoje święto powinna obchodzić innego dnia. Miała do wybory trzy terminy. Wybrała ten najlepszy – majowy.

Niestety, te pierwsze majowe imieniny Mała Dziewczynka świętowała już bez Babci. Gdyby Babcia żyła, to pewnie jak co roku czekałby na Małą Dziewczynkę biszkopt z truskawkami i czerwoną galaretką. Chociaż dzisiaj Mała Dziewczynka woli tą zieloną. Jednak do truskawek musiałaby być czerwona. 

W swoją podróż w przeszłość Mała Dziewczynka nie zabiera smutków i problemów. Zostawia je w rzeczywistości… Świat który pozostał w jej pamięci wycisza i uspakaja. Tu może się zatrzymać w biegu, jakim jest codzienne życie. Mała Dziewczynka wierzy, że siłę czerpiemy z powrotów do miejsc, które związane są z dzieciństwem. Tu odżywają wspomnienia, budzą się dziecięce marzenia. Podróż do źródeł sprawia, że rozkwitamy, stajemy się spokojniejsi. Mała Dziewczynka uważa, że w przeszłość warto czasem powracać. Dlatego nie wyrzuca starych zdjęć, które uchwyciły te tak ważne chwile. Wśród nich jest też ta czarno-biała z jej działkowych imienin. Jakże dla niej cenna.

W przeszłość Małą Dziewczynkę niesie też tradycja. Trzeba wracać do magii przeszłości, zapisanej historią naszych przodków. Na co dzień, biegnąc przez życie, zapominamy, że żyjemy też dla tych powrotów.

Wędruję ścieżkami przeszłości

słońce tańczy na gałęziach starych drzew

to samo niebo nad głową

i ta sama ziemia

pod nogami tylu pokoleń.

Lubię ścieżki historii

zanurzam się w nich

by na zawsze pozostać

pośród brzozowych lasów

i pól zarastających ziołami

które chronią pamięć od zapomnienia...

Basia Wójcik

Otwieram oczy. Znowu jestem w moim ogrodzie. Słońce muska delikatnie moją szyję. Odwracam się i na chwilę uśmiecham się do niego i ponownie odwracam się do ogrodu.

Nareszcie kwitną też róże. Pierwsza róża jest każdego roku prezentem na moje imieniny. Niestety w tym roku parę gałązek zmarzło, uschło i trzeba było je wyciąć. Dlatego nie prezentują się teraz tak jak zazwyczaj. Jednak najważniejsze, że są pachną i cieszą swoimi barwami dzisiaj moje oczy.

To prawda, mam imieniny w jednym z najpiękniejszych dni w roku. 

Czas jednak powoli zacząć kolejny dzień na zakręcie. 

Jednak czy wszyscy będą pamiętać o moim święcie? Czasem nikt nie zadzwoni, nie wpadnie. Dopiero później dzwonią spóźnieni z życzeniami i przeprosinami. Ale to już nie to samo. Teraz jak moje życie zatrzymało się, to większość już dawno jest daleko z przodu.

Dla mnie jednym z najważniejszych zdań, o ile nie najważniejszym, które najchętniej skierowałabym do drugiej osoby brzmi:

„nie jest ważne abyś myślał, ważne abyś pamiętał”

Jakich życzeń pragnę? Przychodzą mi do głowy słowa piosenki Marleny Dietrich (polską wersję śpiewała Krystyna Janda).

Czego mogę sobie życzyć?

Oto moich życzeń treść:

Zaznać parę chwil słodyczy

Z tortu szczęścia choćby okruch zjeść.

Zaznać parę chwil słodyczy

I nie przyzwyczajać się

By nie było trudno wracać tam

Gdzie jak zwykle smutno mi i źle.

Tak, nie przyzwyczajać się. Czasem jestem szczęśliwa, ale wiem wówczas, że nie wolno mi  myśleć, że tak będzie zawsze. Należy starać się  pomagać szczęściu. Myślę czasem, że na szczęście trzeba zasłużyć.

Czego mogę sobie życzyć? Trudne pytanie…Chciałabym być szczęśliwa. Ale co znaczy szczęście? Szczęście kiedyś dla mnie oznaczyło sukces, nowości, zmiany…. Teraz szczęście to spokój, poczucie bezpieczeństwa, brak wątpliwości, harmonia, stabilizacja.

Telefon milczy, skrzynka jeszcze pusta….. A przecież każde miłe słowo sprawia, że na sercu robi się cieplej.

Z drugiej strony... Uwielbiam te poranne chwile, kiedy w blasku słońca i ciszy p

oranka znikają wszystkie problemy. Chciałabym zawołać - chwilo trwaj!

Moje podziękowanie

Dziękuję razem

z promykiem majowego słońca

za jasny umysł

który jest światłem

na drogach naszej codzienności

i za takie serca

które każdego dnia

wskazują mi drogę do Boga

dziękuję za to życie

co zawsze jest namacalnym śladem

istnienia cudu w moim świecie

które przemierza prostym krokiem

niosąc to co trudne lecz najlepsze

dziękuję w milczeniu

by nie zmącić ciszy kochanej

i w ciszy też zatapiam

moją radość

że jestem w tym istnieniu

najpiękniejszym darze

naszego Boga.

Basia Wójcik