Majowe rozmyślania o poranku

Jak pięknie, jak pięknie jest rano,

gdy jeszcze nie wszystko się stało,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać, tylko brać...

Jak pięknie, jak pięknie jest wiosną,

gdy jeszcze nie wszystko wyrosło,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać, tylko brać...

Jak pięknie, jak pięknie jest w maju,

gdy ryba się kąpie w ruczaju,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać, tylko brać...

Jak pięknie bywa na wiosnę,

gdy ziarnko bawi się w sosnę,

kamień pod łodzią, łódź z powodzią,

koza śmieje się z osłem...

Jak pięknie, jak pięknie jest rano,

gdy jeszcze nie wszystko się stało,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać, tylko brać...

Agnieszka Osiecka

Wiosna... Wszystko zazieleniło się, kwitnie, śpiewa dookoła. Pani Wiosna zadomowiła się u nas już na dobre. Dni są długie, słońce świeci, zatem rozpoczynanie dnia o wschodzie słońca nie stwarza problemu. Wcześnie rano niebo zaczyna nabierać kolorów. Cały świat, wraz ze śpiewającymi ptakami, na chwilę wstrzymuje  oddech czekając, czy Król Słońce znowu od samego rana uśmiechnie się do wszystkich. Jednak większość otoczenia jeszcze śpi cicho i spokojnie.

"Każdy wschód słońca to wiersz napisany na ziemi słowami światła, ciepła i miłości."

A ja czekam na ten codzienny, poranny uśmiech natury. Gdy pierwszy promień delikatnie muska moją twarz, a ptaki ponownie odzywają się radosnym głosem wiem, że poranna senność rozpływa się. Zaczyna się kolejny zwykły dzień. Ale dzięki takiej chwili nabieram energii, siły i optymizmu na kolejne godziny. 

„Każdy wschód słońca jest zaproszeniem do rozjaśnienia czyjegoś dnia.”

Tak, dla niektórych rozpoczynanie dnia o tej "nieludzkiej" porze wydaje się dziwne. Jednak tylko wówczas można w ciszy można zachwycać się tym malowanym od nowa obrazem.

Wschód słońca, jak zawsze piszę, to jeden z najwspanialszych widoków, jakie możemy zobaczyć.

"Wschód słońca trwa tylko kilka minut. Ale jego piękno może wiecznie płonąć w naszych sercach." 

Dlatego doceniam każdą taką spokojną chwilę o świcie. Nie lubię, delikatnie mówiąc, się spieszyć. 

Świat o poranku wyglądają jakby z obrazów moich ulubionych impresjonistów. Jednak na obrazach nie usłyszę szumu wiatru w gałęziach drzew, świergotu ptaków.

Piękne są majowe wschody słońca w moim Ogrodzie. Drzewa owocowe co prawda już zrzuciły biało-różowe,  pachnące sukienki. Teraz jednak w powiewnych zielonych tunikach czekają na smaczne owoce. 

Zima w tym roku nie dała nam się we znaki, więc pozostałe rośliny dobrze przetrwały.

Wiosenne bzy

Szukam cię wiosno

bzach liliowych i bzach białych

słodką woń wdycham

tęsknotą za tamtymi wiosnami

zukam cię w dotyku bzowych kiści bzu

skrywających dłonie ojca

szukam cię wiosno

we wspomnieniach

łzami zastępują deszcz majowy.

Basia Wójcik

Kocham te chwile w moim Ogrodzie. Najchętniej zostałabym tu na zawsze. Zresztą nawet praca w ogrodzie jest dla mnie nie tylko przeżyciem, ale też terapią na trudne chwile. Chińskie przysłowie mówi" jeżeli chcesz być szczęśliwy całe życie zostań ogrodnikiem". I to potwierdza, że myśli ludzi Wschodu są mi bliskie.

Niektórzy biegają, chodzą na siłownię, a ja lubię pracować w moim Ogrodzie. Gdy przekopuję ziemię, sadzę, a nawet wyrywam uporczywe mlecze wyłączam się, zapominam o całym świecie i wszystkich smuteczkach.

Najchętniej zostałabym tu na stałe. Kocham otaczający mnie tu świat. wszyscy mnie tu znają, mamy wspólne wspomnienia. Siedząc w Ogrodzie lubię patrzeć na domy sąsiadów. To trzyma mnie tutaj.

To miejsce, w którym zatracam się, tutaj odpoczywam, podziwiam rezultaty mojej pracy, tutaj naprawdę żyję.       

Kiedy czuje ziemię pod palcami, kiedy widzę że rozwinął się nowy pąk, kiedy wdycham zapach róż  (na nie muszę jeszcze poczekać), moje zmartwienia rozpływają się w powietrzu tak szybko, że w ogóle nie rozumiem, dlaczego wcześniej byłam przygnębiona.

Niestety nie zawsze mogę tu być, nie zawsze jest na to czas.

Żyję ogrodem.  Każdą chwilę spędzam w moim Ogrodzie. Te kwiaty, ten zapach, szum wiatru, życzliwy uśmiech sąsiadów..... cóż więcej potrzeba do szczęścia? To zawsze poprawia mi nastrój i dodaje pozytywnej energii. Praca wśród roślin jest dla mnie jak balsam dla ducha i ciała. Ogród... moje miejsce na Ziemi, ucieczka od zgiełku, bezpieczne schronienie, które otula kolorem, zapachem, szumem wiatru…

Najchętniej zostałabym tu na stałe i nie wracała do szarej codzienności. A ta kwietniowa była naprawdę przygnębiająca. 

Tu czuję, jak bardzo potrzebuję kontaktu z przyrodą, jak dobrze jest żyć bez wiecznego pędu. Może powinnam wreszcie robić w życiu to, co chcę? Przecież jestem już trochę za dojrzała, żeby ciągle się dostosowywać, gonić, aby dotrzymać kroku młodszym… Chciałabym żyć wolniej. Nie chce być poganiana przez cywilizację. Gdy świat zwalnia nabiera bardziej wyrazistego smaku.

Jestem człowiekiem, który potrzebuje stałego domu. Chcę sadzić kwiaty pod płotem, rozmawiać z sąsiadami.

Przyzwyczajam się do miejsc. I nie tylko do miejsc, ale też do ludzi. Nie jest to chyba dobre, bo nie lubię jak później mi ich brakuje. Ciężko jest też zerwać, rozstać się.

A przecież podstawowa zasada to "nie przywiązuj się do rzeczy, miejsc, ludzi..." Ja jednak regularnie łamię tą zasadę. Jestem jak drzewo, które zapuściło głęboko korzenie i którego nie powinno się przesadzać właśnie przypomniała mi się opowieść, którą przeczytałam:

- Mamo, a dlaczego nie należy przesadzać starych drzew?

- A dlaczego nie należy wyrywać kartek z zeszytu?

- Bo pozostaje po nich puste miejsce i źle to wygląda.

- Podobnie jest z drzewami. Drzewo rośnie długo, przyzwyczajamy się do niego. Jeśli z jakiegoś powodu zniknie z naszego widoku, to czujemy, że czegoś brakuje, że pozostała po nim pustka. Brakuje nam jego rozłożystych gałęzi, cienia, czy szelestu liści. Spróbuj wyobrazić sobie nasz dom, gdyby ktoś chciał przesadzić nasz dąb, który rośnie w ogrodzie.

- On tam rośnie odkąd pamiętam. Każdego roku jesienią zbieram pod nim żołędzie. Nie dam go nikomu przesadzić.

- Ten dąb rośnie w naszym ogrodzie od bardzo dawna. Kiedy ja byłam małą dziewczynką, to dąb już rósł. Ja również zbierałam pod nim żołędzie. Ja też nie dam go nikomu przesadzić.

Pamiętam jak bolało mnie serce, gdy drzewa w sąsiednim ogrodzie, które podziwiałam przez lata, wycięto. Teraz kolejne, uschnięte czekają na swoją kolej. Łza kręci się w oku, gdy na nie patrzę. 

Ludzi także nie powinno się przesadzać, wycinać tylko dlatego, że przeszkadzają.

To prawda nie jesteśmy drzewami. Czasami jednak ludzie, podobnie jak drzewa, przyzwyczajają się do swojego otoczenia i nie chcą go zmieniać. I tak jest ze mną. Zawsze cieszę się, że mogę powrócić do moich ukochanych miejsc.

Niestety te chwile w moim Ogrodzie nie trwają wiecznie. Szara codzienność zawsze zaczyna przypominać o sobie. Z ciężkim sercem opuszczam to moje miejsce. wiem jednak, że za parę dni znowu tu powrócę i będę łapać chwile szczęścia.

Znowu wróciłam do rzeczywistości, do której nie było mi spieszno. Wyjścia jednak nie ma. To zawsze jest nieuniknione.

A może tylko to był sen? Bo  nagle kolory wszystkie rozmyły się w szarość i czerń.

Jedynie co przypomina mi o tych szczęśliwych chwilach, to żółte tulipany w zwykłym wazonie. W moim Domu zapewne byłby to kryształowy wazon

TULIPANY

Kolorowym przepychem

pokój się rozpromienił

czerwono - złote race

wystrzelają z ziemi.

To mama postawiła

na stole tulipany,

pełne tęczy po brzegi

jak kryształowe dzbany

Maria Konopnicka

obraz Basi Wójcik