Majowy przypływ wspomnień

Ale to już było

Z wielu pieców się jadło chleb

Bo od lat przyglądam się światu

Nieraz rano zabolał łeb

I mówili zmiana klimatu

Czasem trafił się wielki raut

Albo feta proletariatu

Czasem podróż w najlepszym z aut

Częściej szare drogi powiatu

Ale to już było i nie wróci więcej

I choć tyle się zdarzyło to do przodu

Wciąż wyrywa głupie serce

Ale to już było, znikło gdzieś za nami

Choć w papierach lat przybyło to naprawdę

Wciąż jesteśmy tacy sami

Na regale kolekcja płyt

I wywiadów pełne gazety

Za oknami kolejny świt

I w sypialni dzieci oddechy

One lecą drogą do gwiazd

Przez niebieski ocean nieba

Ale przecież za jakiś czas

Będą mogły same zaśpiewać

Ale to już było i nie wróci więcej…

Andrzej Sikorowski

Patrzę na dziewiczą, nieskoszoną jeszcze w tym roku łąkę, poprzetykaną łebkami żółtych mleczy.

Chyba tylko w maju trawa jest tak świeżo zielona, a mlecze tak jaskrawe. Za parę tygodni łąka utraci swoją świeżość i rozpocznie się czas dmuchawców. Dlatego staram się nacieszyć tym widokiem jak najdłużej. 

Jest już prawie po pisemnych maturach, a kasztany na szczęście w ostatniej chwili zdążyły zakwitnąć. Już myślałam, że w tym roku maturzyści, będą musieli obejść się bez swojego kwiatu.

Muszę przyznać, że przez matury mam duży sentyment do kasztanowców... Rosły i nadal rosną w pobliżu mojego Domu. Mijałam je, gdy biegłam na przystanek autobusowy, aby dotrzeć do szkoły na maturę.

Co roku o tej porze majowy wiatr przywiewa wspomnienia. O swojej maturze Mała Dziewczynka myśli zawsze z dużą sympatią, pomimo stresu jaki wówczas przeżywała. Cały czas wydawało się jej , że z języka polskiego jest bardziej zielona niż trawa w ogrodzie. Ale to właśnie w przypadku tego przedmiotu miała najwięcej szczęścia. Zdała go znacznie lepiej od oczekiwań. Tam, gdzie była zbyt pewna, nie było idealnie, jak sądziła. A może po prostu do egzaminu z języka polskiego Mała Dziewczynka najbardziej się przyłożyłam i potraktowała go najpoważniej? Do innych bowiem podchodziła bardziej pewnie, a wynik był gorszy od oczekiwań.

Teraz jednak ostatnio było chłodno. Może dla maturzystów, taka temperatura jest korzystniejsza.

Niestety, dzięki długo  panującemu zimnu w tym roku, nie wszędzie przed maturą zakwitły kasztany.

Nie wszędzie ich kremowe lub różowe kwiaty dają nadzieję maturzystom... Na szczęście to nie kasztany przesądzają o wynikach egzaminów, ale z drugiej strony nie dla wszystkich są tylko miłym widokiem dla oczu.

Jest trochę chłodno. Jednak ja nie chcę marznąć w maju. Tak, tak wiem Zimni Ogrodnicy i Zośka jeszcze przed nami, ale przecież mieliśmy już w tym roku lato i teraz też by się jeszcze przydało.

Uchylam znowu szufladę wspomnień.

Wspomnienia.

Wspominam,

choć pamiętam,

wciąż spoglądam za siebie,

po co to robię,

sama nie wiem...

Przecież nie można

żyć tylko wspomnieniami,

życie toczy się

własnymi drogami.

Ale zdarzyć się kiedyś może,

póki pamięć jeszcze

nie zawodzi,

że spotkam wspomnienie

właśnie na tej drodze...

I przywitam je radosna,

otoczę ramieniem,

przytulę,

utulę,

podzielę się marzeniem...

By nie zapomnieć,

by nigdy ich nie utracić,

tych moich wspomnień...

Rzuchowska Tamara

Matura Małej Dziewczynki wypadła w połowie maja. Tradycyjnie kwitły kasztany. Było niemal ciepło, duszno, wiał wiatr. Niepotrzebnie parę dni wcześniej Mała Dziewczynka kupiła sobie (oczywiście zapłaciła mama) na tą okazję piękny, jasny, dziewczęcy, rozkloszowany prochowiec (w tamtych czasach naprawdę był to sukces). Szła mimo to w nim do szkoły. Czuła się wyjątkowo lekko, chociaż gdzieś tam w środku stres robił swoje. Może lekkość i stres się wykluczają, ale właśnie tak czuła się Mała Dziewczynka. 

Jaki to był beztroski czas (pomimo stresów związanych z nauką). Czas nauki i czas przyjacielskich spotkań. Mała Dziewczynka doskonale pamięta niedzielę przed maturą. Włożyła po raz pierwszy nową letnią sukienkę (nawiasem pisząc ma ją jeszcze do dzisiaj) i wraz z innymi maturzystami spędziła popołudnie w pobliskim parku. W parku, w którym przez całą podstawówkę chodziło się na lekcje WF-u, aby przede wszystkim biegać dookoła stawu. Ale to już inny temat...

Do tej pory Mała Dziewczynka nie może zrozumieć osób, które na naukę poświęcały noc przed egzaminem. Jej to nigdy nie dotyczyło.

Po zdanej maturze  wchodziła w życie pełna optymizmu, dumna, chciała usamodzielnić się…

Mała Dziewczynka patrzy na zdjęcia z tamtych lat. Widzi uśmiechnięte, pełne nadziei twarze nastolatków. 

Teraz wszyscy wyglądają inaczej. Niektórych już też nie ma. Czas jest niestety nieubłagalny… Zabiera tych najzdolniejszych.....Tym co pozostali przyprósza i przerzedza włosy, tka zmarszczki na twarzach, dodaje kilogramów.  Doświadczenia życiowe wyrwało ich z beztroski i zamieniły w odpowiedzialne osoby - tak pewnie będzie z tegorocznymi maturzystami. Życie zawsze zatacza swoje kręgi.

Z dużym sentymentem Mała Dziewczynka wspomina swoje maturalne czasy. Wszystko jest takie wyraźne, jakby było to wczoraj. Coś w tym jest, że im jesteśmy starsi, tym nasze dzieciństwo, młodzież stają się nam bliższe. Wiatr częściej przywiewa dawne obrazy. Wyraźne i jasne. Wspomnienia młodości to także zapachy, smaki, dźwięki... 

Niestety codzienność puka już do drzwi. Pora wrócić do rzeczywistości. Wspomnienia znowu odpłynęły do szuflady. Niedługo znowu z niej wyfruną. Nie usiedzą tam długo.

PRZYZWOLENIE

Pozwól przypłynąć wspomnieniom

tym najzwyklejszym

co niegdyś zbudowały twój świat

pozwól zaśpiewać ptakom i rozkwitnąć kwiatom

niech rześki wiatr otworzy okno

nie obawiaj się pamiątek

schowanych na dnie staroświeckiej szuflady

przygarnij słowa zapachy kolory

obudź uśpione marzenia

dotknij mokrej ziemi i nie wstydź się łez.

Basia Wójcik