Jesienią, jesienią...

Jesień

Zanurzać zanurzać się

w ogrody rudej jesieni

i liście zrywać kolejno

jakby godziny istnienia

Chodzić od drzewa do drzewa

od bólu i znowu do bólu

cichutko krokiem cierpienia

by wiatru nie zbudzić ze snu

I liście zrywać bez żalu

z uśmiechem ciepłym i smutnym

a mały listek ostatni

zostawić komuś i umrzeć

Edward Stachura

Właśnie panowanie na ziemi obemuje ruda królewna Jesień. Z pałacu króla Słońce już od początku września wyglądała przez okienko i tam gdzie spojrzała, świat zaczynał się złocić. Potem, jak tylko mogła szybkimi, pewnymi krokami do nas dotarła i rozgościła się zapewne na kilka miesięcy. Na szczęście koniec panowania królewny Lato nie jest tak niespodziewany i smutny jak zazwyczaj nadejście najstarszej z sióstr Zimy. Piękna, ciepła i pogodna na początku Pani Jesień zazwyczaj już w listopadzie zaczyna rozpaczać, że jej panowanie się kończy. A Pani Lato odchodzi zmęczona, ale uśmiechnięta z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zostawia przecież nam tyle plonów swojej pracy.

Ale królewna Jesień też się z początku nie leni. Na ogrodach rumieni jabłka, gruszki, śliwki, pigwy, dynie.

Zaczynamy też czuć panującą już Panią Jesień w powietrzu i w kościach. Na szczęście  król Słońce świeci jeszcze radośnie niczym w sierpniu.

Na łąkach zbierają się bociany, ławki w parkach za chwilę opustoszeją. Bociany odlecą do ciepłych krajów, spacerowicze z ławeczek przeniosą się do ciepłych mieszkań. Pomału szukamy skarpetek, cieplejszych swetrów, kurtek. 

Dlatego staram się cieszyć tą porą roku. Łapię słońce póki jeszcze jest i grzeje.

Lubię to wczesne panowanie rudowłosej córki króla Słońce. Nie jest tak żywiołowa jakWiosna i gorąca jak Lato. Jest dojrzała, jeszcze pewna swojej wartości, niczym kobieta, która wiele już przeżyła, ale z drugiej strony wiele ma do zaoferowania.

Sama jestem w miarę już dojrzałą kobietą - jak więc mam nie lubić i nie rozumieć Pani Jesieni? Zwłaszcza tej ciepłej, złoto - czerwonej, która mam nadzieję jeszcze przede mną...

Wiatr zaprasza nitki babiego lata tańca. Drzewa powoli zrzucają liście, które również zaczynają tańczyć w powietrzu.

Każdego dnia zatem na chodniku tułają się żółte liście. Uwielbiam szuranie nogami w tym wielobarwnym kobiercu. Wyczekuję chwili, gdy nie ma w pobliżu nikogo (bo widok kogoś w moim wieku rozrzucającego szeleszczące hałdy, mógłby dziwić) i wracam do radosnych chwil mojego dzieciństwa.

Przynajmniej w mieście nie muszę ich sprzątać. Opanowanie tego żywiołu w moim ogrodzie nie napawa mnie już taką radością, wzruszeniem ani nostalgią. 

Jesienią, jesienią

Sady się rumienią;

Czerwone jabłuszka

Pomiędzy zielenią.

Czerwone jabłuszka,

Złociste gruszeczki

Świecą się jak gwiazdy

Pomiędzy listeczki.

— Pójdę ja się, pójdę

Pokłonić jabłoni,

Może mi jabłuszko

W czapeczkę uroni!

— Pójdę ja do gruszy,

Nastawię fartuszka,

Może w niego spadnie

Jaka śliczna gruszka!

Jesienią, jesienią

Sady się rumienią;

Czerwone jabłuszka

Pomiędzy zielenią.

Maria Konopnicka

Lubię iść w żółtym świetle, gdy żółć chrzęści pod stopami, a twarz oblewa żółte ciepło jesiennego słońca. Tylko żółć: nad głową żółty parasol, pod stopami żółty dywan, a cały świat pachnie na żółto. Tak królewna Jesień ma piękny ciepły uśmiech.

Kocham także inne ciepłe kolory, w które ubiera się Pani Jesień. Rudości, brązy i czerwienie w różnych odcieniach. Lubię patrzeć na zmienność kolorów drzew, które przyjmą z biegiem czasu kolory ognia. Te ciepłe barwy dodają mi energii i napełniają optymizmem chociaż dzień jest coraz krótszy.

Pani Jesień snuje się dookoła opowiadając swoje mgliste opowieści. Przepełnia mnie nostalgią, przypominając o przemijaniu i nieuchronności tego co nas czeka. Że przed pewnymi rzeczami nie da się uciec.

Niestety królewna Jesień sprawia, że król Słońce każdego dnia coraz szybciej wraca do swojego pałacu, okrywając świat wcześniej satynowym, granatowym szalem nocy...

W jesienny wieczór lubię usiąść wygodnie w fotelu, otworzyć tomik prozy lub poezji i zaczytać się... A o poranku jesienne mgły snują się leniwie po ogrodzie.

Staram się cieszyć z tego co mam. Z tego, że przez moje ścieżki wędruje ciepła i kolorowa królewna Jesień. Ze jej ojciec król Słońce nadal często wędruje po niebie. Że wieje wiatr, że czasem pada ciepły deszcz, że ranki otulają świat kocykiem mgły, że jeszcze kwitną kwiaty... Różnokolorowe astry, chryzantemy, róże, moje ukochane rudbekie, wrzosy, miechunki, kapusty ozdobne, jeżówki, dalie.... Mogłabym tak wymieniać i wymieniać...

Pewnie zaczynam się powtarzać... 

Jesienne bukiety

chwytają promienie słońca

malującego niecodzienne barwy

płyną ciepłymi strugami

przez nasze myśli i wspomnienia

jak mozaiki minionych zdarzeń

wołając o pamięć

której nie pokruszą zwyczajne dni

może to kwiaty jesieni

mają lepszą niż człowiecza pamięć…

Basia Wójcik

Zaraz znowu pobiegnę, a raczej pójdę  na spacer. Owijam się w ciepły sweter, skarpetki na nogi - chociaż za oknem słońce, ale już jesienne. Chciałabym pójść do sadu, bo tam dopiero czuje się piękno królewny Jesienie. Ale sadu od lat już nie ma... Barwy, zapachy… Liście tańczące na pięciolinii babiego lata... Cisza muskana szumem wiatru... Czas na gruszko i jabłkobranie! No i oczywiście nie powinnam zapomnieć o soczystych śliwkach. Chciałabym mieć ich cały koszyk. Zapach i smak mojego dzieciństwa...