Nie tylko majowe wspomnienia

POŁĄCZENI

Ogarniam was myślami

naręcza kwiatów przynoszę

w opadające płatki wkładam moją tęsknotę

i słów najpiękniejszych kosz wam dziś  daruję

a w nich to wszystko co w sercu ma mieszkanie

skarby dzieciństwa i dobre wspomnienia

szybują do nieba z właściwym adresem…

Jestem... Wróciłam z mojego Miasteczka. Trudno mi się uwierzyć, że jeszcze wczoraj szłam uliczkami, dróżkami mojego dzieciństwa.  Wędrowałam z jednej strony powoli starając się cieszyć z każdej chwili, ale z drugiej słaby głosik mnie pośpieszał, że powinnam pójść jeszcze tam i tam... A przecież urlopu nie da się rozciągnąć nawet o kilka dni. Dlatego chwytałam każdą chwilę i chowałam ją woreczka wspomnień, który zawsze z każdej podróży przywożę do mojego mieszkanka. Potem w długie jesienno-zimowe wieczory będę czasem do niego zaglądać w poszukiwaniu kolorów, zapachów, dźwięków...  Może wystarczy mi ich do kolejnego maja, kiedy to wiosenny wiatr znowu przywieje tęsknotę? A może wrócę do mojego Miasteczka wcześniej?

Lepiej nie planować... W zeszłym roku nie wyszło...

Powałęsałam się po ruinie mojego dzieciństwa. Ruinie? No chyba trochę przesadziłam... Szukałam jednak śladów mojego dzieciństwa z ubiegłego wieku... Niestety niewiele ich zostało... Ale najważniejsze, że jeszcze są.

Każdego poranka jeszcze przed śniadaniem, gdy tylko król Słonce otwierał okno w swoim pałacu, biegłam nad jezioro. I tam w towarzystwie kaczuszek łi jeszcze przeciągającego się króla Słońce witałam nowy dzień. Niestety z początku rozglądałam się za łabędziami, ale niestety... Dopiero dzień przed wyjazdem, zapewne w prezencie imieninowym jeden pojawił się, podpłynął do brzegu składając mi tym samym życzenia... Wierzę, że następnym razem znowu go zobaczę...  

Po śniadaniu szłam na cmentarz, wspinałam się na górkę, aby pomilczeć, a także w duchu porozmawiać z Dziadkami. Może dla niektórych to dziwne, ale nie dla mnie...

Potem plantami wzdłuż jeziora szłam do centrum Miasteczka. Siadałam na chwilę na ławeczce z rozrzewnieniem patrzyłam na maszerujące kaczki z ledwo nadążającymi kaczuszki, z czułością gładziłam szorstką korę akacji, kasztanów, rozczuliłam się na widok kwitnących nad brzegiem kwiatów. Dzika róża jeszcze czekała na mnie, a te oszałamiające jaśminy na szczęście w tym roku pospieszyły się... Niestety po kremowych kwiatach akacji nie było już śladu.  A przecież rok temu o tej porze... To niedobrze, że wszystko tak spieszy się dookoła.  Ale z drugiej strony mogłam się zanurzyć w makach, chabrach.

MAKI

Czerwienią znaczą swój ślad

w pamięci i wspomnieniach

przywołują słońce i młodość

a kiedy chcesz je zerwać

zrzucają swoje płatki w obronie

przed nadmierną natarczywością świata.

Obowiązkowo stanęłam pod oknami dawnego okna Dziadków.  Zadarłam głowę do góry i starałam się zajrzeć w okna kuchni, sypialni. Chyba nadal wierzyłam, że może zobaczę tam cienie Babci, Dziadka, wujka, mnie samej... To przez to kuchenne okno wołała nas Babcia na obiad. Pod oknem w sypialni spała Mała Dziewczynka...

Z nostalgią patrzyłam na ten budynek. Dla mnie to nie tylko mury, okna, drzwi, balkony... To także jego dawna historia. Gdzieś tam w najdalszych zakamarkach skrywa głosy dawnych mieszkańców....

Wędrowałam starymi, ale jakże już innymi uliczkami Miasteczka.

Czasami przystawałam na krawężniku starając się spojrzeć w przeszłość. Wyłączałam się z teraźniejszości. Przez chwilę wszystko dla mnie działo się jakby teraz. Tam sklep z zabawkami, tam lody, tam ogródek Jordanowski, mleczarnia...  A potem nagle pstryk...  Miasteczko huczało, brzęczało już swoimi nowymi dźwiękami. Nie da się już usłyszeć dawnych odgłosów z mleczarni, warkotu traktorów, starych lokomotyw... A przede wszystkim głosów Babci, Dziadka...

Mimo to szłam dalej uliczkami Miasteczka robiąc powtórkę z przeszłości, pomimo że to przede wszystkim uczyłam się teraźniejszości.

A potem gościłam przez chwilę w domach, gdzie słyszałam tak oczekiwane powitanie "ja dobrze, że znowu przyjechałaś". A potem przy stole powtarzające się "a pamiętasz....?", "to były czasy".

Jak dobrze, że te niteczki łączące mnie z tamtym światem nadal są... Niestety z roku na rok coraz mniej jest ludzi z mojego Miasteczka, którzy pamiętają Małą Dziewczynkę z ubiegłego wieku.

Niestety mijające lata odcisnęły na nas swoje piętno. Za każdym razem oczekujemy, że ludzie pozostaną takimi, jakich ich pamiętamy. I zapewne i oni mają takie oczekiwanie wobec mnie. Nigdy jednak tak nie jest. Zmieniamy się każdego roku. Zaborczy czas jest bezlitosny. Na szczęście błysk oka, uśmiech pozostały takie same

Dzień także kończyłam na plantach.  Król Słońce powoli zanurzał się w jeziorze. A wraz z nim przeglądało się w wodzie całe Miasteczko, które pustoszało i milkło.

RÓŻE

Cierniem znaczą swój ślad

czasami rzeźbią głęboką bruzdę

kaleczą dłonie i serce

a jednak ich piękno urzeka

osiada płatkami na szarościach dnia

delikatnie porusza zmysły

odrywając myśli od ziemi

róże

ciągle tak samo uparcie

przypominają że warto kochać.

wiersze Basi Wójcik

Czas minął szybko, ale wspomnienia zostaną. Tak... zostałam z walizką z pełną wspomnień.

Zdaję sobie sprawę, że jutro pochłonie mnie szara codzienność, że może uwolnię się od przywiezionego bagażu wspomnień... Ale czy jest to niemożliwe? Przecież wspomnienia zawsze gdzieś się czają gotowe, aby nas dopaść czy to w zapachu, smaku, dźwięku....

I ten jeden zapach, obraz, słowo mogą w jednej chwili sprawić, że  zatęsknię za  moim Miasteczkiem. I znowu wspomnienia otulą mnie swoim szalem. A może sama otworzę szufladę wspomnień, do którego włożyłam te tegoroczne...