Lipiec pachnący lipami

W lipcu
Czas rozedrgany pszczół brzęczeniem, 
pole wyzłaca się orkiszem, 
drzewa upalne kładą cienie, 
piaszczystym traktem stąpa lipiec. 

Ogród zróżowił się floksami, 
słowiki już nie sławią nocy, 
w wieczornej ciszy upał zamilkł - 
czy można urok jej przeoczyć? 

Gwiazdy wsypały się do wierszy, 
zasiane w ciemne nieba płótno, 
miedzianą tarczą wzeszedł księżyc - 
chodź, noc nam nie da dzisiaj usnąć... 
Ewa Pilipczuk
Minęła już połowa roku. Nastał lipiec, miesiąc, który na półkuli północnej jest miesiącem letnim. Tym razem wytłumaczenie pochodzenia jego nazwy jest proste. Nazwa miesiąca pochodzi od kwitnących wówczas lip. Lipy kwitną bowiem na przełomie czerwca i lipca.
Inną podobną nazwą jest lipień.
Lipa godzi w zasadzie wszystkie narody słowiańskie, gdyż prawie wszystkie nazwy tego miesiąca mają związek z lipą. Do dzisiaj możemy odnaleźć podobnie brzmiące nazwy: ukraińskie липень, białoruskie ліпень. Również Kaszubi miesiąc ten określają jako lëpinc. Jednak w niektórych krajach lipy zaczynają kwitnąć w drugiej połowie czerwca, dlatego dla Chorwatów już czerwiec to lipanj, zaś lipiec to srpanj (nazwa odpowiadająca polskiemu sierpniu). Także dla Czechów lipiec to červenec.
W życiu naszych przodków lipa pełniła szczególną rolę. Była, obok dębu, uznawana za najważniejsze drzewo.
Jednak opowieści o drzewach tkam co roku na wiosnę.
Inne kraje przejęły terminologię łacińską, gdzie nazwa Iulius została nadana na cześć cesarza Juliusza Cezara. Lipiec, czyli july, był bowiem miesiącem narodził tego przywódcy. Przykładami takich nazw są: słowackie júl, słoweńskie julij, serbsie јул, bułgarskie юли, rosyjskie июль.
Lipiec
Lipiec zachłysnął się upałem
rozpalił niebo do białości, 
rumiankom oczy wypłowiały,
sośniak się młodą szyszką pokrył.

Miedze błękitne od bławatków,
w polu się puszą koniczyny.
Muzykę, radość niosąc światu
ostatni przybysz lata przybył.

Lipy rozlały zapach miodu,
szaleje łąka, kwitnie, śpiewa.
Zapachem lipca dziś mnie otul
wśród kłosów żyta pełnych chleba.
znalezione w Internecie
Mówiono, że w lipcowe dni podczas pełni pary, których uczucia wydawały się wygasnąć, i z powrotem nabierają ochoty na obcowanie ze sobą i stają się czulsze niż zwykle. Być może przyczyniało się do tego podbieranie miodu pszczołom, które tradycyjnie miało miejsce właśnie w tym miesiącu. Z miodem zaś, magiczną słodyczą przyrody, wiązano różnego rodzaju czary miłosne. Był on bowiem symbolem radości życia i w ogóle wszystkiego, co czułe i serdeczne.
Lipcowa pełnia przynosiła również szczęście tym, którzy pobierają się po raz drugi, co wiązano z faktem, że lipiec był czasem dojrzałości, obfitości i wszelkich przyjemności. Nie miał w sobie atmosfery szaleństwa młodzieńczej, niecierpliwej, zmiennej i gwałtownej miłości. Niczym nie zaskakiwał, z góry wiedziano, czego można się po nim spodziewać.
Na początku lipca obchodzono Święto Matki Boskiej Jagodnej. Święto poświęcone domowi, płodności i macierzyństwu.
Matka Boska Jagodna jest opiekunką jagód leśnych i ogrodowych, które bezpiecznie dla zdrowia można zbierać i jeść dopiero po 2.07.
26 lipca przypadał dzień św. Anny, patronki żon, wdów i kobiet dojrzałych. Kobiety oddawały się pod jej opiekę, tak jak dziewczęta prosiły o wsparcie Marię Pannę. Udawały się w tym dniu do kościołów pod wezwaniem tej świętej, których w Europie było wyjątkowo dużo. Niektóre z nich uważano nawet za miejsca cudów - jak np. sanktuarium w Bretanii, w miejscowości Auray. Tam właśnie od czasów wczesnego średniowiecza pielgrzymowały niezadowolone z pożycia małżeńskiego kobiety, zarówno krzywdzone i niedoceniane przez mężów, jak i takie, które miały partnerów lekkomyślnych i rozrzutnych. Prosiły świętą Annę o wstawiennictwo w swojej sprawie. Podobno p o powrocie do domu często okazywało się, że mąż-choleryk zmienił się w człowieka opanowanego, rozrzutnicy zaczynali rozsądniej gospodarować pieniędzmi, dbając przede wszystkim o potrzeby domu i rodziny.
Pod koniec siódmego miesiąca roku wieczory stawały się dłuższe i nie tak upalne jak w dni bliskie letniego przesilenia, były idealną porą, by prowadzić życie towarzyskie i odpoczywać po znojnej pracy. W niektórych krajach Europy zabawiano się wtedy wróżbami. Np. gdy usłyszano wówczas głos ptaka, który zwykle aktywny jest w dzień, spodziewano się w najbliższym półroczu niezwykłych wydarzeń. Z kolei pohukiwań sów nie odbierano jako zapowiedzi śmierci czy żałoby, lecz jako zapowiedź czynów rozważnych i mądrych. Francuzi wierzyli, że w razie jakichś życiowych problemów warto w lipcowy wieczór udać się pod drzewo, w którym gnieżdżą się sowy, i intensywnie myśleć o różnych wariantach postępowania w danej sytuacji. Kiedy do głowy przyjdzie właściwe rozwiązanie, sowa oznajmi to donośnym pohukiwaniem.
Może i ja usłyszę mądre pohukiwanie sowy, które pomoże mi wybrać właściwą drogę, podjąć słuszną decyzję?
Lipcowy epilog

Zaplątany w powój, w cienkich kłosach trawy 
wiatr snuje melodię letniego spełnienia, 
w ulewie kolorów, pośród pól złotawych 
lipiec swój epilog sączy w światłocieniach. 

Milczeniem już dzwonią opuszczone gniazda, 
mgła nad ranem wiesza delikatną chustę, 
tajemnicze iskry w spadających gwiazdach, 
śpiewy nocnych cykad, nie dających usnąć. 

O czym szumią łąki w sukienkach kwiecistych, 
stawy w nenufarów kręgach złotorzęsych? 
O gorących słowach, rozedrganych w listach, 
spełnionej miłości w kilku strofach wierszy... 
Ewa Pilipczuk

Przysłowia lipcowe

Lipcowe upały, wrzesień doskonały.

W lipcu upały, styczeń mroźny cały.

Upały lipcowe, mrozy styczniowe.

Miesiąc lipiec musi przypiec i ostatki mąki wypiec.

Gdy lipiec z deszczem, zima będzie z wiatrem.

Kiedy lipiec daje deszcze, długie lato będzie jeszcze.

Gdy się pająk w lipcu przechodzi, ze sobą deszcz przywodzi, gdy swą pajęczynę psuje, bliską burzę czuje.

Lipcowa pogoda, dla chłopów żniwna swoboda.

Czego lipiec i sierpień nie dowarzy, tego wrzesień nie usmaży.

Jeśli upały w sianokosy i żniwa, to zima ostra i dokuczliwa, a jeżeli słota, to w zimie dużo błota.

Kto w lipcu patrzy chłodu, nacierpi się w zimie głodu.

Jeżeli w żniwa mysz w polu gniazdo wysoko zakłada, znak to, że zima srogie śniegi zapowiada.

Jaka Małgorzatka, takie będzie pół latka (20.07.)

Gdy słońce świeci na Jakuba, to będzie zima długa (25.07.)

Na Jakuba deszcz - złych żniw wieszcz (25.07.)

Jaki Jakub do południa, taka zima też do grudnia (25.07.)

Od świętej Anki zimne noce i poranki (26.07.)

Jak w świętą Annę deszcz pada, to robak orzechy zjada (26.07.)