Świat z perspektywy kokonu

Nie wejdziemy już w ogrody

Ze słów naszych utworzone

Poprzez malutkie krople wody

Ogrody już roztłuczone

Nie wejdziemy już do domu

Który tkliwość budowała

Już w nim nie ma mieszkać komu

Tkliwość już się rozsypała

Patrzę na ogień dwa płomienie

Rozbłyski sploty przytulenie

Patrzę na ogień dwa płomienie

Rozbłyski sploty zapomnienie

Nie wejdziemy już na drogę

Która z marzeń się uwiła

Już tam więcej iść nie mogę

Droga nam się rozwidliła

Nie wejdziemy już w noc ciemną

Ani w światła lampy bujne

Ty nie pójdziesz więcej ze mną

Ani z tobą ja nie pójdę

Patrzę na ogień dwa płomienie

Rozbłyski sploty przytulenie

Patrzę na ogień dwa płomienie

Rozbłyski sploty zapomnienie

Ireneusz Iredyński

Nie chce mi się wierzyć, że już minęła Małgorzatka, która zwiastuje nam drugą połowę latka. Czas biegnie nieubłagalnie do przodu. Na szczęście  dzisiaj jest spokojny dzień. To sprzyja rozmarzonemu, refleksyjnemu nastrojowi.

Jak to czasem mam w zwyczaju, podobnie jak ULOTNE MOTYLE otoczyłam się niewidzialnym kokonem. Schowałam się w nim bezpiecznie i jak na razie nie mam zamiaru stąd wychodzić, a nawet wyglądać. Jest mi dobrze, wygodnie, spokojnie… Skorupka jest twarda i nic nie jest w stanie się do mnie przebić.

Odgrodziłam się i odizolowałam od świata na weekend. Nie chcę się teraz pokazywać. Nie chcę, aby ktoś próbował się tu dostać, aby naruszyć mój spokój.

Ale o ile dobrze znam życie, to dopóki ja pierwsza do świata nie wyjdę, nie odezwę się, to nikt nawet nie zauważy, że mnie nie ma. Jak na razie jest mi z tym dobrze.

Jednak moje wyciszenie, tak jak wszystko inne, nie może trwać wiecznie. Dlatego pewnie nie posiedzę tu długo. Znam siebie dobrze i wiem, że po pewnym czasie zacznę się wiercić i kręcić. Będzie mnie nosić, będę miała dość tej ciszy. Zajmę się znów codziennością i zwykłymi rzeczami.

Teraz jednak mogę się cieszyć z tego, spokoju i bezpiecznego miejsca, które sobie stworzyłam. Posiedzę w otaczającej mnie skorupce i niczego więcej nie będę chciała. Niczym panienka z okienka wieczorem popatrzę tylko przez okno na szykujący się do snu świat. Lubię spokój i ciszę nocy. Mogłabym godzinami spoglądać w niebo i gwiazdy, które są na wyciągnięcie ręki. A księżyc zaglądający w moje okno każdego dnia jest inny…. Nocą wszystko wydaje mi się inne niż o poranku. Czy lepsze, pogodniejsze? Pewnie nie, bo to poranki są pogodniejsze, niosą też nadzieję na lepsze....

Zaraz pewnie wraz z całym światem pójdę wędrować po zielonych pastwiskach snów. Zielonych??? Jakie kolory mają sny? Niestety nie pamiętam ich po przebudzeniu. Może sny są bez kolorów i dlatego tego nie pamiętam?

Niektórzy mówią, że szkoda czasu na spanie. Ileż można by zrobić gdyby nie trzeba było spać. Tyle jest nieprzeczytanych książek, tyle filmów do obejrzenia…W ciągu dnia wciąż brak na to czasu. Czas bowiem rozpływa się gdzieś wśród zwykłych codziennych zajęć. Potem zostaje wieczór i noc, ale i one mijają jak zawsze. Jesteśmy zbyt zmęczeni, aby cieszyć się ich urokiem. Ja także przeważnie wybieram sen niż delektowanie się aksamitem satynowej nocy.

Dobranoc, dobranoc mężczyzno,

Zbiegany za groszem jak mrówka

Dobranoc, niech sny Ci się przyśnią

Porosłe drzewami w złotówkach

Złotówki jak liście na wietrze

Czeredą unoszą się całą

Garściami pakujesz je w kieszeń

A resztę taczkami w PKO

Aż prosisz by rząd ulżył Tobie

I w portfel zapuścił Ci dren

Dobranoc, dobranoc mój chłopie

Już czas na sen

Dobranoc, dobranoc niewiasto

Skłoń główkę na miękką poduszkę

Dobranoc, nad wieś i nad miasto

Jak rączym rumakiem wzleć łóżkiem

Niech rycerz Cię na nim porywa

Co piękny i dobry jest wielce

Co zrobił zakupy, pozmywał

I dzieciom dopomógł zmóc lekcje

A teraz tak objął Cię ciasno

Jak amant ekranów i scen

Dobranoc, dobranoc niewiasto,

Już czas na sen

Dobranoc, dobranoc ojczyzno,

Już księżyc na czarnej lśni tacy

Dobranoc, i niech Ci sie przyśnią

Pogodni, zamożni Polacy

Że luźnym zdążają tramwajem,

Wytworną konfekcją okryci

I darzą uśmiechem się wzajem,

I wszyscy do czysta wymyci

I wszyscy uczciwi od rana,

Od morza po góry, aż hen

Dobranoc, ojczyzno kochana

Już czas na sen

Jeremi Przybora

Koniec lipca i początek sierpnia pogłębia ten mój nostalgiczny nastrój. Mam jednak nadzieję, że niedługo uda mi się wyrwać z objęć przeszłości i zatrzasnąć szufladę ze wspomnieniami. Jednak dzisiaj rzeczywistość nie pozwala mi na zbyt długo posiedzieć w skorupce, aby odpłynąć też do ubiegłego wieku. Bo jaka przyszłość nas czeka? 

Staram się nie wypowiadać tutaj, na pewne tematy, krytykować, czy też popierać, ale czasem, jak coś mnie..., to muszę, choć słowo napisać.

Patrzę z niepokojem na to, co dzieje się ze środowiskiem, powietrzem i nie rozumiem. Po co od lat byliśmy zachęcani do odchodzenia od używania węgla. Już wcześniej pisałam opowieść o SMOGU.

Teraz okazuje się, że wszystko to jest nieistotne. Większość ludzi czuje się oszukanych. Włożyli wiele wysiłku i pieniędzy w zmianę ogrzewania na bardziej ekologiczne, a teraz..... Teraz okazuje się, że nie miało to sensu.

Dzisiaj węgiel, a tak naprawdę odpady węglowe, są promowane przez państwo. Pierwszy program wsparcia dla nabywców węgla skończył się porażką, zanim zaczął działać. Dlatego rząd przygotował kolejny.

Ludzie, którzy w deklaracji CEEB wykazali węgiel, jako źródło ogrzewania, otrzymają 3 tys. zł dodatku na jego zakup. I co najbardziej oburzające, wcale za te pieniądze nie muszą kupować węgla. Mogą przeznaczyć je na inne cele, a do pieca wrzucać różne odpady, bo tak naprawdę za chwilę okaże się, że węgiel i tak jest nieosiągalny.

Uchwała antysmogowa np. w Małopolsce wyraźnie mówi, że konieczna jest wymiana kotłów na węgiel lub drewno, które nie spełniają żadnych norm emisyjnych. Miały one zniknąć do końca 2022r. I co teraz? 

Teraz właściciele kopciuchów śmieją się z tych, którzy przeszli na inne, nie tylko gazowe ogrzewanie. A przecież i gaz jest droższy, może go też zabraknąć. 

I co to będzie w przyszłości? Prawdopodobnie czeka nas zima w niedogrzanych domach i z  jeszcze większym niż zazwyczaj smogiem.

”Wszystko wskazuje na to, że węgla będzie zbyt mało, że ceny będą astronomiczne, że niektóre gospodarstwa domowe nie zdołają kupić wystarczającej ilości węgla i będą próbowali uzupełnić ten brak: chrustem, miałem węglowym czy nawet śmieciami” 

Może zatem powinnam na dłużej zostać w mojej bezpiecznej skorupce?  Ale nie za długo, bo trzeba się cieszyć kolorami natury, które niedługo może pokryć szary pył.

Ogród Dobrych Myśli

Jest ogród, gdzie są myśli tworzące dobro tego świata,

są to myśli piękne i zwiewne, jak kwiaty podczas lata

Myśli te są niczym delikatne kwiaty,

dzięki nim świat jest w piękno bogaty

Są tam myśli o zdrowiu, szczęściu i miłości

i każda inna myśl dobra, która w ludzkim sercu gości

Kto je w tym ogrodzie zasiał? Tego nikt nie wie.

One od zawsze tam były

i harmonię na świecie tworzyły

i także dziś pomogą będącemu w potrzebie

Czy to świadomie, czy też mimochodem,

jak znajdziesz trochę czasu - przejdź się tym ogrodem!

I zasiej tam swoich dobrych myśli parę,

aby rozkwitły i dały szczęście, miłość i wiarę

Dopomóż, aby ten ogród kwitnął wiecznie,

a zapanuje na świecie miłość, pokój i będzie bezpiecznie

Niech te myśli płyną od serca do serca jak rzeka,

niech każdy w końcu odzyska miano Człowieka!

znalezione w Internecie