Zimowe zamyślenie

Zimowe zamyślenia

Zimowy wiatr

przenika moje myśli

wywołuje mroźną tęsknotę za ciepłem

stoję zapatrzona w jeden kierunek

skąd może przyjść

otulenie i bliskość

deszcz dudni miarowo

wystukując melodię oczekiwania

wtapiam się

w muzykę zimowej przyrody

która współgra ze smutkiem oddalenia

w ciemności zarzuconej kroplami deszczu

dostrzegam okruchy serca

przybywającego do mnie

z nadzieją i miłością

jeśli wierzysz w coś mocno

stanie się w twoim sercu

i ani wiatr

ani deszcz

ani nikt inny …

Jak zawsze o tej porze jestem zmęczona, "przesypiam" drobne radości..... Może. Ciągnie się za mną przeziębienie, które dopadło mnie w dniu urodzin?  Czasem otulają mnie smuteczki, niepokoje. Zwłaszcza, że przypływają smutne wiadomości. 

Jednak każdy z nas również czasem doświadcza podobnych emocji, których najchętniej by się pozbył. Lęki, strachy, rozdrażnienie, bezsilność, zagubienie, przygnębienie...

Czekamy naiwnie na cud, mamy nadzieję, że będzie lepiej. Wierzymy, że zapanujemy nad biegiem naszego życia. A ono niezważając na nas, umyka coraz szybciej w zastraszającym tempie. 

Miałam nadzieję, że utkam dzisiaj kolejną ciekawą opowieść, nadrobię internetowe zaległości, ale... Zmęczenie również daje znać o sobie i jak zwykle, nie wiem kiedy zrobiło się tak późno. Gaśnie kolejny dzień, a za oknem powoli napływa aksamitna, granatowa noc.

Żadne mądre myśli, które mogłabym przelać na ekran, nie przychodzą do głowy.

Może w pracy mój umysł, oczy pracują zbyt intensywnie? Do tego ten szybko jeszcze zapadający wieczór. 

Po pracy w weekend jadę do mojego Domu. Odpoczywam więc "umysłowo" na całego, chociaż nie zawsze się to udaje. Ale to tylko dwa dni, a czasem nawet tylko jeden. Ale i wówczas na całkowite lenistwo nie można liczyć. 

A potem od poniedziałku cały czas gonię uciekające wskazówki. Nie mogę także wcisnąć przycisku "pauza" w moim codziennym zegarze. Za nic nie chce się zatrzymać.

Powinnam czasem wysiąść z tego pędzącego nie wiadomo dokąd pociągu. Czy doprawdy musi jechać  coraz szybciej i szybciej. Gdy już udaje mi się go złapać, to on przyspiesza i gna dalej, pędzi do przodu niczym express, byle tylko do dalej, wyżej, szybciej. A czas leci nawet niczym odrzutowiec.

Wiem, użalam się nad sobą, ale przecież nie tylko ja tak mam.

Ale stop, zdecydowane stop z takimi myślami, dam radę. Nie chcę znowu się już na dłużej zatrzymywać. Kiedyś wypowiedziałam takie życzenie, no i wiadomo jak to się skończyło. Utknęłam ponad rok temu na zakręcie na zbyt długo. Nie chcę siedzieć ponownie na przydrożnymi pieńku i patrzeć jak coś mnie omija. Nie chcę tracić tego bezpowrotnie.

Jedno słowo

Proszę cię o jedno słowo

które niczym ptak

usiądzie na moim ramieniu

jestem sama

choć wokół tyle zgiełku

– samotna grusza

otula się welonem mgły

przed ciekawym spojrzeniem

bocianów szukających łąkowych radości

lubię jej szept

jej cisza otwiera drzwi ludzkiego serca

samotna jak człowiek

który ucieka

przed spojrzeniem świata

zbyt silna

by deszcz i gniew i nienawiść

zdołały zniszczyć jej listowie.

Proszę cię o jedno słowo

samotne jak polna grusza

które otulisz płaszczem dobroci

może poszybuje

do drzwi mego serca

może rozproszy mój lęk

a może utwierdzi wiarę

że nie jestem sama.

Prawie wszystkim brakuje czasu, aby tak naprawdę odpocząć. Jeśli pojawia się wolna chwila, to niestety zamiast odetchnąć, uspokoić serce, myślimy o tym, co musimy zrobić, gdy skończymy odpoczywać. 

Dlatego wówczas najlepiej jest oderwać się od codziennego hałasu. Nasze myśli też powinny odpocząć. A to nie jest takie proste, chociaż lubię spędzać czas sama ze sobą. Ale czy tak do końca robię to dobrze, skoro myśli zazwyczaj uciekają w różnych kierunkach? Czy mogę je zatrzymać tylko tu i teraz? Oczywiście, czasem udaje się to aż za dobrze. Ileż to już garnków przypaliłam:))) 

Nigdy nie nudzę się sama ze sobą, chociaż samotność czasami boli. Ale lubię być sama. 

Nie jest tajemnicą, że w realnym świecie jestem introwertyczką i samotniczką. Lubię moją rodzinę, przyjaciół, znajomych. Cieszę się na każde spotkanie z nimi, a niekiedy nawet tęsknię za nim. Do Domu to wręcz frunę. Jednak z drugiej strony dobrze mi samej. 

Lubię moje mieszkanie na siódmym piętrze, deszczową muzykę grającą o parapet, szum wiatru i zachody słońca za oknem. Kocham mój Dom, gdzie mam jeszcze swój kącik, w którym mogę się na chwilę schować po tygodniu pracy. A jak przychodzi wiosna, to dochodzi jeszcze balkon i ogród. W tym roku na balkonie czeka mnie duże wyzwanie. Wszystko muszę zacząć od początku.  No i jeszcze zlikwidowali mój sklep ogrodniczy, który pamiętam od zawsze.  Niestety czeka mnie jeszcze wizyta ekipy remontowej, która ma poprawić niedoróbki na balkonie. Trudno w to uwierzyć, ale to prawda. Wszak cały zeszły rok był dla mnie balkonową katastrofą. 

Dla przypomnienia: Uwięzione i złamane serce, Rzeczywistość i marzenia

W tym roku zaczynam więc mój balkonowy ogród. dosłownie od zera. Ale to temat na inną opowieść.

Potrzebuję czasem, aby pobyć sama ze sobą. Sama jeżdżę na wakacje (chociaż w okolicy lubię mieć kogoś bliskiego), sama spaceruję po parku, sama... Bardzo to lubię. Nie wszyscy to jednak rozumieją. A nawet uważają to za dziwne. Często spotykam się z licznymi pytaniami. 

Najbardziej lubię sam na sam ze sobą o poranku i to bez względu gdzie jestem. Wówczas siadam przy oknie z gorącym kubkiem w dłoniach i patrzę na uśpiony jeszcze świat. Czasem jest jeszcze ciemno, kiedy indziej już po wschodzie słońca. Wszystko zależy od pory roku. Teraz zimą, jak jestem w moim mieszkanku, to wiem o której zapali się światło w konkretnym oknie w oddalonej kamienicy po drugiej stronie torów. Wiem,  kiedy przejedzie pociąg lub autobus jadący gdzieś tam w Polskę. Jak mam na to czas przed pracą? Po prostu radiobudzik gra dobre pół godziny wcześniej niż powinien. Ale i tak budzę się przed nim. To jest mój czas. Nie ma pośpiechu, jak u innych. Nigdy nie lubiłam tej porannej nerwówki. Od bardzo, bardzo dawna tak zaczynam dzień. Spokojnie, z możliwością nawet niemyślenia. Takie poranne wyciszenie jest mi bardzo potrzebne. Zwłaszcza, że wieczorami jest to czasem niemożliwe. 

Warto raz na jakiś czas zwolnić, a nawet zatrzymać się, pomyśleć, wyciszyć się...

Czas błogosławiony

Biorę do ręki czas błogosławiony

ostrożnie zamykam go w sercu

strzegę przed ciekawskim spojrzeniem

które chciałoby zabrać mój czas

błogosławiony ciszą zamkniętą we mnie

jak ogień bezpiecznie obejmującą moje myśli

zamykam przestrzeń

i bronię do niej dostępu

by została zawieszona w krainie dobra

błogosławiącego ciszę

która otula serca szukające bliskości

w powiewie myśli podwójnych

jednakowo zamkniętych w ramionach

zapominam, że istnieje inny czas

bo tylko mój czas błogosławiony

odnajduję w moim sercu.

wiersze Basia Wójcik